Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxl. Psalm.

Op de vvijse van de Thien Geboden.

1   O Mijn Godt, wilt my nu bevrijden
Voor den menschen seer boos end’ quaet,
Behoedt my nu end’ t’allen tijden,
Voor der listigen raedt end’ daedt.

2   Die daghelijcks met haers gelijcken
Tegen my dencken schalckheyt loos,
Ende my strijdt in allen wijcken,
Van nieuws aendoen met herten boos.

3   Haer listighe tongen hooghmoedigh
Scherpen sy als slangen seer fijn:
Onder haer lippen overvloedigh
Hebben sy Adderen fenijn.

4   Bewaert my voor der boosen handen,
En mijn gangen tot deser stondt,
Voor den moetwilligen vyanden,
Die my willen brenghen te grondt.

5   De grootsche hebben nu met listen
Mijner zielen stricken bereydt,
Op datse my te vangen wisten
In den wegen daer ghy my leydt.

6   Doe sprack ick met vasten betrouwen,
Ghy zijt, O Heer, mijn Godt alleyn,
Verhoort my in mijn swaer benouwen,
Hoort de stemme mijns gebedts reyn.

Pause.
7   Heer, ghy zijt mijn wapen seer krachtigh,
Mijn helm, als my de noodt beswaert,

[p. 487]

[De Brune]

Die teghen u oprijzen, Heer?
⁺ Ick haet-ze met volkommen haten;
Ick houde-z’ oock voor mijn vyanden.

11   Doorgrondet my, ô Heere God,
En neemt doch kennis van mijn hert:
⁺ Beproeft my, ende kent doch mijn
Gedachten: en ziet of by my
Een schadelicke wegh mocht wezen:
En leyd my op den wegh der eeuwe.

+ 13

+ 14