Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXXXVII. PSALM.

1   WY zaten ne’er aen Babylons rivieren,
En weenden daer, als wy aen Sion dachten:
Wy hinghen aldaer onze harpen op,
Aen ’t willigh hout in ’t midden van het zelf;
⁺ Wanneer aldaer die ons ghevangen hielden,

+ 2

[p. 478]

[Datheen]

Onwetende des Harpen-spels hier naer:
Mijn tonghe kleef aen mijnen mont eenpaer,
Soo ick u vergete, end’ my kan verblijden,
Anders dan in u welvaert t’allen tijden.

4   Wilt, Heer, der Edomiten zijn gedachtigh,
Die over Ierusalem riepen prachtigh,
Als sy de stadt te niet deden seer fel:
Gedenckt dat de sommige riepen snel,
Reyn af, reyn af, datse gantsch verbrant werde,
Ende met een uytgeroeyt totter eerde.

5   Maer men sal u Babel noch soo verbranden,
Geluckigh sullen oock wesen de handen
Die ’t quaet sullen wreken van u gedaen.
Wel hem die uw’ kind’ren sal grijpen aen,
End’ trecken van uwe borsten onreyne,
Om die te verpletteren aen den steyne.