Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXV. PSALM.

1   NIet ons, ô Heer, niet ons; maer geeft de eer
Aen uwen naem, om uwe goedigheid,
Om uwer waerheid wille.
Waeromme zouden d’Heid’nen zeggen, Heer,
⁺ Waer is nu haeren God? Doch onze God

+ 2

[p. 404]

[Datheen]

Sy hebben ooren, maer gantsch geen gehoor,
Neusen, nochtans wat men hen stellet voor
Geenen reuck sy inbringen.

4   Sy hebben handen end’ grijpen niets aen,
Haer voeten konnen gantschelick niet gaen,
Haer kele kan niet spreken.
Diese maken zijn hen gelijck voortaen,
En diese besoecken en daer op staen,
Zijn daer by vergeleken.

Pause.

5   Maer ghy Israel hoopt op den Heer reyn,
Hy is uwe hulp end’ uw’ kracht alleyn,
End’ uwen schilt bevonden.
Ghy huys Aarons op Godt vast betrouwt,
Hy is uw’ sterckheyt als ghy zijt benouwt,
Die u hielp t’allen stonden.

6   Ghy die Godt vreest, laet uw’ hoop zijn gestelt
Op Godt, die uw’ kracht is end’ uw’ gewelt,
Voor wien de boose beven.
De Heer gedenckt onser, hy wil oock goet,
Israels end’ Aarons huys met spoet,
Sijn zegeninge geven.

7   Allen dien die Godt vreesen in ’t gemeyn,
Het zy datse groot zijn oft oock seer kleyn,
Doet Godt veel goets genadigh.
De Heer sal u meer zegenen altijdt,
End’ uwe kinderen maken verblijdt
Door sijn goetheyt weldadigh.

8   Ghy zijt dat volck dien Godt uyt liefdengeeft
Veel goets: die den Hemel end’ Aerde heeft
Gemaeckt seere bequame:
De Hemelen zijn des Heeren alleyn,
Der menschen kinderen dat aerdtsche pleyn
Gaf hy in al te same.

9   De dooden en sullen, Heer, uwen lof
Niet verkonden, noch sy die nu in ’t stof
End’ in ’t graf zijn gelegen:
Maer wy die leven, sullen over al
V altijdt loven met blijde geschal,
End’ prijsen aller wegen.

[p. 405]

[De Brune]

Is boven in de hem’len:

2   Hy doet al wat hem lust: maer alle haer
Afgoden zijn maer zilver ende goud,
Het werck van ’s menschen handen.
⁺ Zy hebben eenen mond, maer spreken niet:
Zy hebben oogen, maer die niet en zien;
En ooren die niet hooren.

3   Zy hebben eenen neus, maer riecken niet;
⁺ En haere handen, maer zy tasten niet:
Haer voeten, maer niet gaende.
Zy gheven door haer kele geen geluyt.
Dat die-ze maecken haers ghelijcke zijn;
Al wie op haer vertrouwet.

Pause.

⁺ 4   Ghy Israël, vertrouwet op den Heer:
Hy is haer hulpe, ende haren schild.
Ghy Aarons huys, vertrouwet
Op God: hy is haer hulpe en haer schild.
⁺ Vertrouwt op God, ghy die den Heere vreest:
Hy is haer schild en hulpe.

5   De Heere God die heeft aen ons ghedacht:
Hy zal ons zeg’nen, jae hy zal het huys
Van Isr’el zeghen geven.
Hy zal ’t huys Aarons zeg’nen, en hy zal,
⁺ Hen die den Heere vreezen en ontzien,
De kleyn’ en groote, zeg’nen.

6   De Heer zal over u, jae over u
En uwe kind’ren, meer en meer toedoen.
⁺ Ghy zijt den Heer ghezegent:
Die hemel ende aerde heeft ghemaeckt.
Den hemel is den hemel van den Heer,
Maer d’aerd’ geeft hy de menschen.

⁺ 7   De dooden prijzen God den Heere niet:
Noch die daer in de stilt’ zijn ne’er-gedaelt.
Maer wy zullen God loven,
Van nu af aen tot in der eeuwigheid. Halelujah!

+ 2

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9