Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxv. Psalm.

1   NIet ons, niet ons, maer u behoort, O Heer,
Om uwes woorts wille alleen de eer,
’t Welck is en blijft waerachtigh:
Waerom souden de Heydenen met spot,
Lacchende seggen: waer is nu haer Godt,
Dien sy aenroepen klachtigh?

2   Onse Godt woont in den Hemel voorwaer,
Hy maeckt en doet alles in ’t openbaer,
Wat hy wil in den landen:
Maer aller Heydenen Afgoden zijn
Niet dan Goudt en Silver geloutert fijn,
Wercken der menschen handen.

3   Sy hebben monden en spreken gaer niet,
En oogen der welcker geene yet siet,
Het zijn al doode dingen.

[p. 403]

[De Brune]

’t Huys Iacobs van een volck van vreemde tael,
Zijn heilighdom wiert Iuda:
Israël zijn volkommen heerschappy.
⁺ De zee die zagh het aen, en is gevlucht;
De Iordaen weeck te rugghe.

2   De berghen spronghen als de rammen op;
De heuv’len even als de lammers doen.
⁺ Wat was ’t zee, dat ghy vlodet?
Ghy Iordaen, dat ghy achterwaerts u keert?
Ghy bergen, dat ghy als de rammen spronght?
Ghy heuv’len als de lammers?

⁺ 3   Ghy aerde beeft voor Godes aenghezicht,
Voor ’t aenschijn des Gods Iacobs; die de rots
In water-vloet verkeerde;
De harde klip in eene water-vliet.

+ 2

+ 3

+ 4