Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CXIV. PSALM.

1   DOe Isr’el uyt Egypten-land vertrock;

[p. 402]

[Datheen]

Van ’t vreemt volck en sijn wesen,
Iuda wert Godts heylig’ eere seer klaer,
En Godt werdt Israels Heer openbaer,
Ia een Heer hoogh gepresen.

2   De Zee sagh sulcks aen, en weeck seer verbaest,
De Iordaen oock was gedwongen met haest
Haer achterwaerts te keeren.
Als schapen sprongen de bergen met een,
End’ de heuvelen end’ berghskens kleen,
Gelijck Lammerkens teere.

3   Wat was u Zee, dat ghy wegh vloot soo saen,
Ende waeromme zijt ghy, O Iordaen,
Soo te rugge gedreven?
Bergen waerom spronght ghy als schapen vet?
Ghy berghskens waerom hebt ghy u ontset
Als Lammerkens die beven?

4   Voor Godts aenschijn die alle dingh vermach,
Voor Iacobs Godt, voor wien (soomen daer sagh)
’t Aertrijck beefde waerachtigh.
Voor dien Godt die maken kan eenen steyn
Tot een Meyr, en doet springen een Fonteyn
Vyt een steen-rotse krachtigh.