Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CVII. PSALM.

1   LOoft ende prijst den Heere,
Want hy is wonder goed:
Want zijne goedertier’nheid
Is in der eeuwigheid.
Dat zulcks des Heeren volck,
Die hy gevrijdt heeft, zegghe:
Die hy verlosset heeft,
Vyt d’hand der weerpartijders.

⁺ 2   En die hy heeft verzaemelt,
Van Oost, West, Noord, en Zee:

+ 2

[p. 378]

[Datheen]

Tot datse komen spoedigh
In een bewoonde stadt.
Als dan singen sy reyn
Godts goetheyt diese prijsen,
Van sijn wond’ren niet kleyn
’t Volck sy fijn onderwijsen.

5   De Heer verquickt dat herte
Dat van dorste vergaet,
Dat oock lijdt ’s hongers smerte,
Van hem sijn spijs ontfaet.
Sy die gevangen zijn,
In moort-kuylen verstooten,
Vol van angst, vrees end’ pijn,
Aen ketenen gesloten.

j. Pause.
6   Om datse niet betrachtet
Hadden des Heeren woort,
Maer hadden stout verachtet
Godts gebodt voort en voort.
Doch als sy zijn in noot,
End’ ootmoedelick klagen:
End’ in lijden seer groot
Benouwt zijn end’ verslagen:

7   Soo sy bidden den Heere
In al haer lijden swaer,
Haer kruys, om sijns Naems eere,
Weert hy hen haest daer naer.
Vyt den moort-kuylen fel,
Vyt angst end’ oock uyt schanden
Verlost hy die seer snel,
End’ uyt yseren banden.

8   Godts goetheyt diese prijsen,
Als dan singen sy reyn,
’t Volck sy fijn onderwijsen
Van sijn wond’ren niet kleyn.
Om dat hy breeckt met een
Al de metalen deuren,
En grendels slaet ontween,
Door sijn kracht tot dier uren.

[p. 379]

[De Brune]

Die in de woestijn dwaelden,
Op ’t pad der wildernis.
Die nerghens gheene stad
⁺ Ter woonst en vonden, zijnde
Verhongert en verdorst:
Haer ziel in hen bezwijmde.

3   Doch roepend’ tot den Heere,
In hare bangigheid,
Heeft hy-ze uyt haer angsten
Gereddet en verlost:
⁺ En op een rechte wegh
Heeft hy haer voorts gheleydet,
Om tot een stad te gaen,
Daer zy in woonen zouden.

4   Elck loof voor God zijn goedheid,
Zijn wond’ren voor den mensch.
⁺ Want hy verzaed de ziele
Die honghert ende dorst:
En hy vervult met goed,
Die in het duyster zaten,
En schaduw’ van de dood,
Geboeyt met druck en yzer.

I. Pause.
⁺ 5   Om dat zy tegen Godes
Geboden, die hy gaf,
Gansch wederspannigh waeren:
En om dat zy den raed
Des alderhooghsten Gods
Onweerdelick verachten.
Daerom hy haer het hert
Met druck vernedert hadde.

6   Zy zijn om verr’ gestruyckelt,
Daer was geen helper meer.
⁺ Doch roepend’ tot den Heere,
In hare bangigheid,
Verlost’ hy-z’ uyt haer anghst.
Hy voerde-z’ uyt het duyster
En schaduw van de dood,
En hy brack hare banden.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 380]

[Datheen]

9   Die met kruys zijn beladen
Om harer sonden stanck,
End’ zijn om haer misdaden
Vytdroogende seer kranck.
Als sy in sulck geval
Niet eten tot dien stonden:
Maer werpen ’t uyt met al,
End’ zijn half doodt bevonden.

10   Soo sy bidden den Heere
In al haer lijden swaer,
Haer kruys, om sijns Naems eere,
Weert hy hen haest daer naer.
Als hy spreeckt een woort goet,
Gesontheyt sy verwerven,
Daer door zijn sy behoet
Van der doodt en ’t verderven.

11   Godts goetheyt diese prijsen,
Als dan singen sy reyn,
’t Volck sy fijn onderwijsen
Van sijn wond’ren niet kleyn.
Sy doen Godt t’sijner tijdt
Danck-offeren bequame,
End’ melden seer verblijdt
Met vreught sijn doen al t’same.

ij. Pause.
12   Die in Galeyen blijven
Ter Zee hier ende daer,
Ende te water drijven
Haren handel eenpaer:
Die sien altijdt seer wel
Godts wonderlicke wercken,
In ’t Meyr vol baren fel,
Konnense die bemercken.

13   Als Godt beveelt den winden,
Sy blasen met gewelt,
Soo datmen haest kan vinden
’t Meyr met baren ontstelt.
Sy varen hoogh seer haest,
Dan vallense te gronden,
Dat het volck wert verbaest,
End’ half doodt schier bevonden.

[p. 381]

[De Brune]

⁺ 7   Dus laet-ze voor den Heere,
Zijn goedertierenheid,
Met lof-en-danck belijden,
En all’ zijn wonder-werck
Den kind’ren van den mensch.
Want hy breeckt koper-deuren,
En ’t yzer grendel-werck
Heeft hy om-verr’ gehouwen.

⁺ 8   De zotte zijn geplaeghet,
Om den wegh en bedrijf
Van haere overtredingh,
En ongherechtighe’en.
Haer ziele grouweld’ haer,
Van alderhande spijze:
Zy waeren oock tot aen
De poort des doods gekomen.

⁺ 9   Doch tot den Heere roepend’,
In deez’ haer bangigheid,
Heeft hy-ze uyt haer anghsten
En bangigheid verlost.
Hy zond zijn woord doen uyt:
En hy heeft haer genezen,
En heeft-ze voort-geruckt
Vyt hare diepe-kuylen.

⁺ 10   Dus laet-ze voor den Heere,
Zijn goedertierenheid;
Met lof en danck belijden
En al zijn wonderwerck
Den kind’ren van den mensch:
En dat-ze lof-off’randen
Op-off’ren, en met vreught
Zijn wercken ruchtbaer maken.

II. Pause.
⁺ 11   Die in zee gaen met schepen,
En die haer handel doen,
Op groot’-en-diepe wat’ren,
Die zien des Heeren werck;
En in de diep’ afgrond,
⁺ Zijn wond’ren: op zijn spreken

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

[p. 382]

[Datheen]

14   Sy suyselen end’ vallen
Als dronckaerts in ’t gemeen,
End’ verliesen met allen
Sin end’ verstant met een.
Soo sy dan Godt seer goet
Bidden in haer ellenden,
Hy sal hem metter spoet
Haest tot haren troost wenden.

15   Hy maeckt de winden stille,
De baren soomen siet,
Moeten na sijnen wille
Stil zijn, end’ roeren niet.
De tempeesten stilt hy,
Dat sy met blyschap slaven,
End’ brenghtse daer na vry
In een gewisse haven.

16   Godts goetheyt diese prijsen,
Als dan singen sy reyn,
’t Volck sy fijn onderwijsen
Van sijn wond’ren niet kleyn.
By ’t volck sonder verdragh
Godts Name sy vereeren,
End’ doen daer van gewagh
By eersame Raets-Heeren.

iij. Pause.
17   Hem, die de water-stroomen
Maeckt een drooge woestijn,
End’ de Beken alommen
Gantsch uytgedrooght doet zijn.
Die dat aerdtrijck vruchtbaer
Plaeght met onvruchtbaerheden,
Om den menschen die daer
In drijven haer boosheden.

18   Die den dorren aerdtrijcke
Geeft waters overvloet,
Op Heyden desghelijcke
De Beken loopen doet:
End’ daer by een versaemt
’t Volck met honger beladen,

[p. 383]

[De Brune]

Doet hy een storm op-staen,
Doend’ haere golven rijzen.

12   Zy gaen op nae den hemel,
Zy daelen weder neer,
Tot in de diep’ af-gronden.
Haer ziel versmelt van anghst:
⁺ Zy danssen op-en-neer,
En als een dronck-mensch waggh’len;
En alle haer verstand
En wijsheid word verslonden.

13   Doch roepend’ tot den Heere,
In haere bangigheid,
Voert hy-ze uyt haer anghsten:
⁺ Hy doet den storm still’ staen,
Zoo dat haer golven dan
Stil zwijgen, en op-houden.
Dan zijn-ze weer verblijdt,
Om dat-ze stille worden.

14   Hy brenght-ze tot de haven
Van haer lust en begeert.
⁺ Laet haer dan voor den Heere
Gaen loven zijn genaed’;
En all’ zijn wonder-werck,
Voor ’t menschelick geslachte.
Laet-z’ in de groot’ gemeint’
Des volcks, hem hoogh verheffen:

15   Laet-z’ in ’t gestoelt’ der oudste
Hem roemen met ghejuygh: III. Pause.
⁺ Dewelcke de rivieren
Tot een woestijne stelt;
En groote water-tocht,
Tot eene wildernisse;
Vrucht-land tot zoutigheid;
Om haer inwoonders boosheid.

⁺ 16   Hy stelt de dorr’ woestijne,
Tot eenen water-poel;
En stelt de dorre landen,
Tot eenen water-gangh.

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18

[p. 384]

[Datheen]

Die steden seer vernaemt
Daer bouwen sonder schaden.

19   Die daer na ’t velt bezaeyen,
Planten oock wijngaert soet,
Daer van sy daer na maeyen
Iaerlijcks de vruchten goet.
Daer werden sy verzaet,
Sy nemen toe en bloeyen,
Men siet in sulcken staet
Haer vee wassen end’ groeyen.

20   Dan werden sy gemindert,
End’ seer kleyn in ’t getal
Door tegenheydt gehindert,
End’ door noot over al;
Rijck, Edel, seer vernaemt
Werden verstroyt te malen,
In onwegen beschaemt
Achter lande sy dwalen.

21   Doch helpt Godt end’ bevrijdet
d’Armen uyt tegenspoet,
Sijn zaedt gebenedijdet
Godt gelijck schaepkens goet.
De Vrome die dit sien,
Verheugen onverdroten,
Maer de Godtloose vlien
Met den mont toegesloten.

22   Die wijs is, sal sulcks achten,
End’ dit al gade slaen,
End’ Godts goetheydt betrachten,
Soo sal hy die verstaen.