Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cvij. Psalm.

1   WIlt Godt lof en eer geven,
Groot is sijn vriend’lickheyt,
End’ sijn goetheyt verheven,
Blijft in der eeuwigheyt:
Sy die vry zijn gekocht,
Sullen sijn naem verklaren,
En die Godt heeft gebrocht
Vyt angst end’ groot beswaren.

2   Hy brenght dat volck te same
Vyt Oost end’ Weste breet,
End uyt Noort onbequame,
End’ oock uyt Zuyden heet.
Soo sy dolen met een
In ongebaende wegen,
Ende doch vinden geen
Plaetse hen wel gelegen.

3   Soo sy door ’s hongers krachten,
End’ met dorst zijn gequelt,
End’ dat schier oock versmachten
Ziel end’ lijf op dat velt:
Soo sy dan Godt seer goet
Bidden in haer ellenden,
Hy sal hem metter spoet
Haest tot haren troost wenden.

4   Hy brenghtse dan seer goedigh,
Op eenen rechten padt,

[p. 377]

[De Brune]

23   En hy gedacht aen zijn verbond,
Tot haren besten: ’t rouwde hem,
Nae zijne velerley genaden.
⁺ Dies gaf hy haer barmhertigheid,
Voor all’, die haer gevangen hadden.
Verlost ons Heere onze Godt:

24   Vergaert ons uyt de Heid’nen, Heer;
Op dat wy uwen heil’ghen naem
Belijden, in uw lof ons roemend’.
⁺ Gelooft zy d’Heer Israëls God,
Van eeuw tot eeuwe, en dat alle
’t Volck Amen zeggh’. Halelujah!

+ 25

+ 26