Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 369]

[De Brune]

CVI. PSALM.

1   HAlelujah. Looft God den Heer,
Want hy is goed; want zijn genaed’
Zal wezen tot in eeuwigheden.
Wie zal doch all’ de moghentheid
Des Heeren oyt uyt konnen spreken?
Wie zal vertellen all’ zijn lof?

⁺ 2   Geluckigh! die het recht bewaert:
En die altijd gerechtheid doet!
Gedenckt aen my, nae ’t welbehagen
Tot uw volck; en bezoeckt my, Heer,
⁺ Met uw heil, op dat ick aenschouwe
’t Goed van uw uytverkoren volck.

3   Op dat ick my verheugen mocht,
Met de verheugingh uwes volcks:
Op dat ick met uw erf magh roemen. I. Pause.
⁺ Wy, en onz’ vaders hebben’, Heer,
Gezondight, veel onrecht bedreven,
En hebben goddeloos geleeft.

4   Onz’ vaders, in Egypten-land,
En merckten op uw wond’ren niet;
⁺ En zy en waeren niet gedachtigh,
Der veelheid uwer goedighe’en;
Maer waeren aen de zee weerspannigh,
Te-weten aen de bieze-zee.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 370]

[Datheen]

7   Hy heeftse los end’ vry gestelt
Van harer vyanden gewelt.
In ’t Meyr zijn die alle versopen
Die sijn volck haten, ’t welck heeft fijn
Godt vertrouwt, en met grooten hoopen
Gelooft end’ geroemt den Godt sijn.

ij. Pause.
8   Maer sy hebben vergeten saen
De wercken die Godt hadd’ gedaen,
Sijnen raedt sy niet en verwachten,
Maer werden in de woestijn daer
Belust, end’ hebben met verachten
Godt geterght end’ gelastert swaer.

9   Hy gaf hen harer herten lust,
Dat haer begeerte werdt geblust,
Maer hebben haest de walgh gekregen,
Sy hebben Mosi wederstaen,
End’ oock Aaron aller wegen,
Die de heyl’ge kleeders had aen.

10   Onder Dathan gingh ’t aerdrijck op,
End’ viel Abiram op den kop,
’t Vyer werd haest onder hen ontsteken,
’t Welck de boose heeft verbrant gaer,
End’ tot Oreb gantsch afgeweken,
Maeckten en dienden ’t Kalf daer naer.

11   So waren sy verdwaelt gantsch seer,
End’ hebben God, ’t welck was haer Heer,
By een weydende Kalf geleken:
End’ die wercken vergeten snel,
Die Godt hadd’ met kracht onbesweken,
In Egypten gedaen seer wel.

iij. Pause.
12   Sijn daden vergaten sy haest,
Die doch ’t lant Cham maeckten verbaest,
End’ oock alle sijn wonder-wercken,
Die by ’t Roode Meyr zijn geschiet:
Daerom liet Godt sijn gramschap mercken,
End’ wilde ’t volck brengen tot niet.

[p. 371]

[De Brune]

5   Doch hy verlost-z’ om zijns naems will’,
Op dat hy zijn macht kenbaer maeckt’.
⁺ Hy heeft de bieze-zee bestraffet,
Zoo dat-ze uytgedrooget wiert.
Hy heeft-ze doen gaen door d’afgronden,
Gelijckerwijs door een woestijn.

6   En hy verloste-z’ uyt de hand
Des genen, die haer haet toe-droegh:
⁺ Bevrijdend’ haer uyt ’s vyands handen.
De waet’ren overdeckten haer
Verdruckers: niet een bleef-’er over.
Doe hebben zy zijn woord gelooft.

7   Zy zonghen zijnen lof en roem: II. Pause.
⁺ Doch zy vergaeten haest zijn doen.
Zy en verbeyden nae zijn raed niet:
Maer wierden in de dorr’ woestijn
Belust met lust; en zy verzochten
God, in de woeste wildernis.

⁺ 8   Doe gaf hy aen hun haer begeert:
Maer hy zondt hare zielen toe
Een magherheid, die haer uyt-teerde
Zy hebben Moses in het heir,
Als mede Aäron benijdet,
Die van den Heer geheilight was.

⁺ 9   De aerde gingh op, en verslond
Dathan, en overdeckt’ met een
Geheel Abirams t’samenkomste.
Een vier ontstack zich onder haer
Vergaderinge, en een vlamme
Verbrande al de goddelooz’.

⁺ 10   By Horeb maeckten zy een kalf;
En hebben een gegoten beeld,
Zich nederbuygend’, aengebeden:
Zy hebben hare eer verkeert,
In een gedaente van een osse,
Die niet als gras, of hoy en eet.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 372]

[Datheen]

13   Maer Moses Godts verkoren knecht,
Heeft hem tusschen beyden geleght,
End’ Godts toornigheydt afgewendet:
Soo dat hy sijn straffe na liet,
Dat sijn volck niet gantsch wert geschendet
Met soo veel plagen end’ verdriet.

14   Sy veracht’den ’t beloofde lant,
Vol goederen aen elcken kant,
Sijnen woorden sy niet vertrouwden,
Maer murmureerden voor end’ naer
In den hutten die sy hen bouwden,
End’ veracht’den Godts stemme klaer.

15   Daerom hief de Heer op sijn hant
Tegen hen, end’ heeftse met schant,
Met hoopen ter neder geslagen.
Onder den volckeren aldaer
Zijn sy met haer zaedt door veel plagen
Verstroyt in Godts toorne seer swaer.

iv. Pause.
16   Baal-Peor hingense aen,
End’ hebben te eten bestaen
Der dooden Afgoden off’randen:
Sy maeckten Godt met haer doen gram:
Dies namse de Heer uyt den landen,
In den toorn die over hen quam.

17   Doe quam Pinehas metter daet,
End’ straft’ een sulck schandelick quaet,
Daer met werden gestilt de plagen.
Welcke werck van Godt was geacht,
Voor een werck na sijn welbehagen,
In der gerechtigheydt volbracht.

18   Sy vergramden oock Godt altijdt,
Aen ’t twist-water met haren strijdt,
Mosen sy oock jammerlick plaeghden,
Bedroefden hem soo seer sijn hert,
Dat hy wat sprack ’t welck Godt mishaeghde
Door ongeduldigheyt end’ smert.
III. Pause.

[p. 373]

[De Brune]

⁺ 11   Iae zy vergaten God haer heil,
Die groote dingen in het land
Egypten, ende wonder-daden
Gedaen hadd’, in het land van Cham,
Aen ’t bies-meir vreesselicke dinghen.
Dies sprack hy van haer uyt te roey’n:

⁺ 12   Zoo Moses, zijn verkoren, niet
Voor hem hadd’ in de scheur’ gestaen,
Om zijne gramschap af te keeren:
Op dat hy haer niet en verdorf.
⁺ ’t Ghewenschte land zy oock versmaeden;
End’ en geloofden zijn woord niet.

13   Maer in haer tenten hebben zy
Gemurmureert: zy hebben niet
Geluystert nae de stemm’ des Heeren:
⁺ Dies hief hy teghen hen zijn hand,
Doend’ eenen eed dat hy-ze zoude
Ne’er-vellen in de wildernis.

14   En dat hy zoude all’ haer zaed
Ne’er-vellen, onder ’t Heidens volck,
En door de landen haer verstroyen. IV. Pause.
⁺ Zy hebben aen Baäl-Peor
Haer calf gekoppelt, en zy aten
De offeranden van de doo’n.

15   Zy hebben God tot toorn verweckt
Met haere daden: alzoo dat
De plaegh een inbreuck in haer dede.
⁺ En doen is Pinhas op-gestaen:
En als hy het ghericht uytvoerde,
Zoo wiert de plaeghe opgheschort.

16   En ’t is hem tot gerechtigheid
Gerekent, van het een geslacht.
Tot ’t ander, in der eeuwigheden.
⁺ Zy hebben hem oock zeer vergramt
Aen het twist-water, en ’t gingh qualick
Met Moses, dat om harent will’.
v. Pause.

+ 12

+ 13

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18

[p. 374]

[Datheen]

19   De Heydenen soo Godt beval,
Brachten sy niet om over al:
Maer spaerden die ’t welck was verboden,
End’ leerden doen haer boosheydt groot,
Sy dienden haer vervloeckt’ Afgoden,
Die hen waren eenen aenstoot.

20   Den velt-Duyvelen seer onreyn
Hebben sy geoffert gemeyn,
Haer Sonen end’ Dochteren t’samen.
Sy vergoten ’t onschuldigh bloet
Harer kinderen in den namen
Der Afgoden in overvloet.

21   Sy hebben ’t lant met bloet bedeckt
Der onschuldigen, end’ bevleckt
Met haer onreynheydt niet om lijden:
Sy hebben schend’lick geboeleert,
End’ dagelijcks aen allen zijden
Met den Afgoden gehoereert.

22   Godt wert over ’t volck seer beroert,
Dat hy soo wijdt hadde gevoert,
End’ kreegh een walgingh sijner erven,
Dies gaf hy sijn volck in der macht
Der Heydenen, die haer verderven
End’ verdruckingh sochten met kracht.

vj. Pause.
23   Haer haters hebbens’ onder voet
Gehadt, end’ gebracht tot ootmoet,
Godt maecktese vry onbeladen.
Maer sy dreven moetwilligheydt,
Niet ter werelt konde hen schaden,
Dan alleen haer eygen boosheydt.

24   Doch aensagh de Heer in den noot
Sijn volck, end’ uyt genaden bloot
Hoorde hy haer bidden end’ klagen:
Aen sijn Verbondt heeft hy gedacht,
End’ sijns toorns heeft hy leet gedragen,
Na sijn goetheydt seer hoogh geacht.

[p. 375]

[De Brune]

17   Want zy bedroefden zijnen geest,
Zoo dat hy onbedachtelick
Met zijne lippen yet voortbrachte. V. Pause.
⁺ De volck’ren, die en hebben-z’ oock
Niet uytgedelght, daer van de Heere
Haer dien aengaende hadd’ gezeght.

18   Maer menghden zich met d’Heid’nen t’saem,
En hare wercken leerden zy.
Zy dienden mede haer af-goden:
En werden hen tot eenen strick.
⁺ Den Duyv’len gaven zy haer zonen,
En dochters, tot een offerand’.

19   ’t Onschuldigh bloed vergoten zy,
Haer zonen en haer dochters bloed,
Die zy de Canaänsch’ af-goden
⁺ Geoffert hebben; alzoo dat
Het aerdrijck, door al deez’ bloed-schulden,
Ontheilight en bezoedelt wiert.

20   Door hare wercken hebben zy
Haer zelf ontreynight-en-besmet:
En zy hoereerden door haer daeden.
⁺ Dies is Gods toorne op zijn volck
Ontsteken: en hy heeft een grouwel
Aen zijne erffeniss’ gehad.

21   En hy gaf-z’ over in de hand
Der Heid’nen, en haer’ haters zelfs,
Die hebben over haer geheerschet. VI. Pause.
⁺ En haer vyanden druckten haer:
En zy zijn op dien tijd vernedert
Geworden onder haere hand.

22   Hy heeft haer menighmael geredt;
Maer z’ hebben hem, door haren raed,
Geterght; en zy zijn uyt-gemergelt,
Door hare ongerechtigheid.
⁺ Nochtans aenzagh hy haer benauwtheid,
Wanneer hy hoorde haer geschrey.

+ 19

+ 20

+ 21

+ 22

+ 23

+ 24

[p. 376]

[Datheen]

25   By hen daer sijn volck was gevaen,
Vonden sy gunst van stonden aen.
Wilt ons, Heer, goedighlick bevrijden,
End’ verlossen door uwen Naem,
Van den Heydenen t’allen zijden,
Soo sullen wy u prijsen t’saem.

26   Gelooft zy Godt van Israel
In eeuwigheydt, end’ niemant el,
Hy zy altijt heerlick gepresen,
Dies moet het volck spreken verheught,
Het moet alsoo eeuwighlick wesen,
Godt zy alsins gelooft met vreught.