Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 355]

[De Brune]

CIV. PSALM.

1   LOoft God den Heere, ô ghy mijne ziel:
O Heer mijn God, ghy zijt uytnemend’ groot:
Ghy zijt bekleet met majesteyt en eere.
Hy deckt zich met het licht, als met een decksel;
Hy reckt den hemel uyt als een gordijn;
⁺ Die zijne zaelen in de waet’ren voeght:
Die daer de wolcken stelt tot zijnen waghen:
Die op de vleugh’len van den winde wandelt:

2   Die daer tot geesten zijne Eng’len maeckt,
En zijne dienaers tot een vlammend’ vier.
⁺ Hy heeft de aerd’ gegrondt op haer gront-vesten,
Zy en zal noyt, noch eeuwelick niet wanck’len.
Ghy deckte-z’ met den afgrond, als een kleed;
De wat’ren stonden boven het geberght.
⁺ Zy vloden heen van wegen uw bestraffen:
Zy spoeyden voor de stemme uwes donders.

3   De bergen resen, daelen daelden ne’er,
Ter plaetse, die ghy voor hen hadt gegrondt. I. Paus.
⁺ Ghy hebt hun een scheid-paele vast gestellet,

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 356]

[Datheen]

6   Op dat alsoo alle Beesten op ’t velt,
Drincken mochten, zijnde met dorst gequelt,
End’ dat in den beken end’ den rivieren,
Hen verquicken alle de wilde dieren.
Aen den Beken end’ alsins daer ontrent,
Woonen de vogelkens elck aen sijn ent,
Die tusschen de tacken der boomen springen,
End’ lieffelick met soete stemmen singen.

7   Ghy maeckt de steenige bergen eenpaer,
Door uw’ kracht van boven vocht en vruchtbaer,
Soo dat ’t aertrijck vol vruchten is niet kleene,
Die ghy verleent den menschen in ’t gemeene.
Ghy doet ’t gras wassen op bergh en in dal,
Op dat het Vee daer van mach leven al,
Ghy laet dat zaedt voortkomen uyt der eerden,
Daer med’ dat oock de menschen gevoed werden.

8   De wijn, die ’t herte des menschen maeckt bly,
End’ broodt oock om hem te stercken geeft ghy,
Ghy wilt hem daer toe met Oly beschincken,
Op dat sijn aensicht schoon en klaer mach blincken.
De boomen wassen en seer hoogh op-gaen,
Met den Cederen die op Liban staen,
Die u goetheydt, die niemant kan volprijsen,
Selfs heeft geplant, soo de wercken bewijsen.

9   Daer maken de vogelkens haren nest,
End’ geneeren hen een yeder om best,
Op den hoogen Dennen, tot elcken jaren.
Nestelen de wijt-vliegende Oyvaren.
De Bergen vol van allerley gerucht,
Zijn den Geyten end’ Hinden een toevlucht,
In holen daer de Sonne niet kan schijnen,
Behelpen hen de Hasen end’ Konijnen.

ij. Pause.
10   Wat sal ick meer seggen? De Mane klaer
Maecktet ghy om af te deelen dat Iaer:
Der Sonnen loop hebt ghy soo afgemeten,
Datse haren onderganck steets kan weten.
Van der duysterheyt hebt ghy door uw’ kracht
Seer wijsselick, O Heer, gemaeckt de nacht,
In de welck yeder Dier na sijn begeeren,
Hem kan roeren end’ over al geneeren.

11   Als dan komen de jonge Leeuwen voort,
Vyt den holen briesschende seer verstoort,

[p. 357]

[De Brune]

Dewelcke zy niet overtreden zullen:
Zy zullen niet weer overdecken d’aerd:
Die de fonteinen door de daelen zend:
Zoo dat-ze tusschen de geberghten wand’len:
⁺ En drencken all’ ’t gedierte van den velde.

4   Woud-ezels breken daer med’ haren dorst:
’t Gevogelt van den hemel woont daer by,
Een stem van tusschen uyt de tacken gevend’.
⁺ Hy drenckt de bergen uyt zijn opper-zaelen.
De aerd’ word zat van uwer wercken vrucht.
Hy doet het gras uytspruyten voor het vee,
En voorts het kruyt ten dienste van den mensche:
En doet het brood voortkomen uyt de aerde:

⁺ 5   Den wijn die daer des menschen hert verheught:
Die meer ’t gezicht verlicht als oly doet:
En ’t brood het welck des menschen hert verstercket.
Des Heeren boomen werden daer verzadight;
En Libans Ceders, welck hy heeft geplant.
⁺ Alwaer het klein gevogelt nesten maeckt:
De denne-boomen zijn des oyvaers huyzingh:
De hooge bergen voor de steene-bocken.

6   De rotsen zijn ’t vertreck van het conijn. II. Pause.
⁺ Hy heeft de maene vvijselick gemaeckt,
Tot onderscheidingh der gezette tijden.
De zonne weet haer gangh en neder-dalingh:
’t Word nacht als ghy de duysternis beschickt,
In welck dat al ’t gediert des wouts uyt-treedt,
⁺ De jonge leeuwen brieschend’ om een proye,
En om van God zoo hare spijz’ te zoecken.

7   De zonn’ opgaende, maken zy zich wegh,
En liggen dan in hare holen neer.
⁺ De mensche gaet dan uyt tot zijn werck henen,
En na zijn arbeyd tot den avond-stonde.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

[p. 358]

[Datheen]

Na eenen roof loopende wel gemoedet,
Dat aes geeft ghy hen die alle dingh voedet.
Soo haest als de Sonne daer naer opstaet,
Een yeder van hen in sijn kuyle gaet,
Daer sy blijven tot der nacht sonder sorgen,
En rusten gemackelick in ’t verborgen.

12   Als dan gaet de mensch uyt sonder gevaer,
Om te volbrengen sijnen arbeyt swaer,
Om ’t acker-werck daer med’ hy is beladen,
Te doen van ’s morgens vroegh tot ’s avonts spaden.
O Godt, hoe heerlick en hoe wonderbaer
Zijn uwe wonder-wercken verr’ end’ naer?
Hoe wijsselick doet ghy doch alle saken?
Alle Creaturen uw’ goetheyt smaken.

13   Wie kan uyt-spreken tot eeniger tijdt,
De Dieren die hen roeren in ’t Meyr wijdt?
De groote visschen met den kleenen, plegen
Daer in te swemmen, end’ hen te bewegen.
Daer varen de schepen niet sonder noot,
De Walvisschen die schricklick zijn en groot,
Die ghy, O Heere, hebt gemaeckt om velen,
Sietmen alsins in den wateren spelen.

iij. Pause.
14   Alle Dieren komen, Heer, tot u vry,
Sy sien op u, end’ verwachten dat ghy
Hen haer spijse geeft in bequame tijden,
Als sy noot hebben ende honger lijden.
Soo haest als ghy dan hen haer voeder geeft,
Sy nemen dat, soo dat elck daer van leeft:
Als ghy u hant opent, en hen beg’nadight,
Dan werden sy met goederen verzadight.

15   Maer als ghy van haer u aensicht afwent,
Soo verschricken sy seer in groot ellent:
Ghy neemt, Heer, den asem ende sy sterven,
End’ werden stof, daer in sy oock verderven.
Is ’t dat noch eens uwen asem uytgaet,
Ghy doetse weder leven metter daet,
Soo sy te voor waren in sulcker waerden,
End’ vernieuwt de gestaltenis der aerden.

16   Dat nu voortaen des Heeren heerlickheyt
Vast blijve staen tot in der eeuwigheyt:
De Heer wille doch met genaed’ aenmerken,
End’ aenschouwen alle sijn schoone wercken.
De Heer, segg’ ick, die als hy d’Aerd’ aensiet,

[p. 359]

[De Brune]

Hoe groot en veel zijn uwe wercken, Heer!
Ghy hebt-ze all’ met wijsheid op-gemaeckt.
Het aerd-rijck dat is vol van uwe goed’ren,
⁺ En deze zee, groot ende wijd van ruymte;

8   Daer in zoo is het wriemelend’ gediert’,
Ontelbaer kleyn gedierte, met het groot’.
Daer gaen de schepen, en het groot zee-monster,
Dat ghy gevormt hebt, om daer in te spelen. III. P.
⁺ Zy wachten all’ op u, dat ghy hun
Haer spijze t’eten geeft, te zijner tijd.
Geeft ghy-ze hen, zy komen die vergaeren:
Ontsluyt-j’ uw hand, zy zijn met goed verzaedight.

⁺ 9   Verberght ghy uw gezicht, zy zijn verschrickt:
Zy sterven, neemt ghy haren adem wegh;
En tot haer stof zy wederomme keeren.
Zendt ghy uw geest, zoo worden zy geschapen,
En ghy vernieuwt het aenzicht van de aerd’.
⁺ De heerlickheid des Heeren zy altoos.
De Heer verblijde zich in zijne wercken.
Als hy de aerd’ aenschouwt, zoo wert-ze bevend’.

10   Als hy de bergen roert, zy geven roock.
⁺ ’k Zal zingen in mijn levens-tijd den Heer’:
Ick zal, nu ick noch ben, mijn God psalm-zingen:
Mijn overdenckingh van hem zal zoet wezen.
Ick zal in God den Heere blijde zijn.
⁺ De zondaers zullen van der aerd’ vergaen:
De goddelooz’ en zullen niet meer wezen.
Looft, mijne ziel, den Heere: Halelujah.

+ 13

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

+ 18

[p. 360]

[Datheen]

Haer doet verschricken dat sy van hem vliet:
Die de Bergen door ’t woordt van hem gesproocken
Haest doet beven, sweeten ende seer roocken.

17   Ick wil den Heere gantsch mijn leven langh,
Sonder stil-swijgen prijsen met lof-sangh,
Mijn Godt wil ick, soo langh als ick sal leven,
Psalmen gesangh end’ vereeringe geven.
Ick bidd’ hem dat hy mijn gebedt end’ woort
Hem laet behagen, end’ wesen verhoort,
’t Welck soo het geschiet, ick wil my verblijden,
In den Heer mijnen Godt aen allen zijden.

18   d’Ongeloovig’ end’ Godtloose bekent,
Moeten vergaen en haest nemen een ent:
Wel aen mijn ziel, den goeden Godt wilt loven,
De werelt gantsch prijse den Heer hier boven.