Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

CII. PSALM.

Een ghebed des verdruckten, als hy overstelpt is, ende zijne klachte, voor het aengezichte des Heeren, uytstort.

1   HOort doch mijn ghebed, ô Heere:
Dat mijn roepen tot u komme.
Berght uw aenschijn voor my niet,
Neyghet uwe oor’ tot my,
Op den dagh van mijn benautheid.
Wilt my haestelick verhooren,
Op den dagh zelfs, als ick roepe.
⁺ Want als roock vergaen mijn daghen.

+ 2

[p. 346]

[Datheen]

Sy spotten mijns, end’ uyt wraken,
Van my een spreeck-woort sy maken.

j. Pause.
5   Ick ete d’asschen in ’t gemeyn,
Als broodt in mijn lijden niet kleyn:
Vermenget is mijn dranck klaer
Met mijnen tranen voorwaer,
Door uwen toorn niet om lijden:
Want ghy die my hadt voortijden
Grootelicks end’ seer verheven,
Hebt my nu te grond’ gedreven.

6   Als een schaduwe vergaen snel,
Mijn dagen door dit lijden fel,
Ick ben verdorret als gras,
Dat voormaels af-gemaeyt was.
Maer ghy sult, Heer, eeuwigh blijven,
End’ tot den eynd’ vast beklijven,
End’ de gedacht’nis gepresen
Vwes Naems sal eeuwigh wesen.

7   Ghy sult u, Heer, nu och armen,
Opmaken, end’ u ontfarmen
Over Sion goedertier,
Vwe woonste: Want ’t is schier
Meer dan tijdt om te bewijsen
Vw’ goetheyt, niet om volprijsen:
De stondt is daer, wilt doch mercken,
End’ uwe wooningh verstercken.

8   Geerne sagen uwe knechten
Dat ghy de stadt wout oprechten,
Want sy gantschelick gewis
Over hoop geworpen is.
Op dat u de volcken vruchten,
End’ voor u beven en suchten
De Koningen des aertrijcken,
End’ u eeren desgelijcken.

9   ’t Vervallen Sion opbouwen
Sal onsen Godt vol van trouwen,
Hy die ons geholpen heeft,
Ende sijn klaerheydt ons geeft.
Hy sal dat bidden end’ klagen
Der gener die schier vertsagen,
Verhooren end’ verstaen goedigh,
Na sijn goetheydt overvloedigh.

[p. 347]

[De Brune]

2   Ende alle mijn gebeenten
Zijn als een heert uytgebrandet.
Mijn hert heeft een harde-slagh,
En verdorret als het gras.
Dus vergeet ick brood te eten:
⁺ Mijn gebeent’ blijft aen ’t vleesch hangen,
Om de stemme mijnes zuchtens:
’k Ben als een uyl der woestijne:

3   ’k Ben gheworden als een steen-uyl
Van de woest’ en wilde plaetsen:
⁺ ’k Wake, en ick ben ghelijck
Als een eenzaem musch op ’t dack.
Mijn vyanden sma’en my daeghlicks:
Mijn raes-koppen zweeren by my: I. Pause.
⁺ Want ick ete stof en asschen,
Even of het spijze waere.

4   ’k Menge mijnen dranck met tranen,
Om uw gramschap en uw toorne.
Want ghy hebt my wel-verhooght,
Maer ghy hebt my we’er gevelt.
⁺ Mijne dagen zijn een schaduw,
Die daer afgaet en vertrecket:
Ick verdorr’ als ’t gras der aerden:
Maer ghy, Heere, blijvet eeuw’lick.

5   Vw ghedachteniss’ zal wezen,
Van geslachte tot geslachten.
⁺ Ghy zult u opmaecken, Heer:
Ghy zult Sion gunstigh zijn.
Want de tijd om haer t’erbarmen,
De bestem-tijd is gekomen.
⁺ Want haer steen bevalt uw knechten,
Die met haer gruys med’-ly’en hebben.

6   D’Heidens zullen Gods naem vreezen,
En de Koningen der aerde
ij. Pause.

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

[p. 348]

[Datheen]

10   Dat sulcks noch werde beschreven,
Op dat sy, die sullen leven
Na ons, gedencken hier aen,
End’ den kind’ren doen verstaen,
Dat Godts volck van hem verkoren,
End’ nieuwlick weder-geboren,
Hem love tot allen stonden
Voor dees weldaet, niet om gronden.

11   Want de Heer, na sijn goetheyt schoon,
Heeft van boven uyt sijnen Throon
Op sijn volck genomen acht,
Dat hier onder ’t kruys versmacht.
Dat hy ’t suchten end’ verlangen
Hoore der armen gevangen,
End’ vry maeck uyt des doots banden,
End’ sijn volck verlost uyt schanden.

12   Op dat des Heeren naem en eer
Bekent tot Zyon wert, O Heer:
End’ tot Ierusalem reyn
Sijn lof verbreydt zy gemeyn.
Als de volckeren demoedigh
t’Samen sullen komen spoedigh,
End’ de rijcken sullen eeren,
End’ dienen den Heer der Heeren.

iij. Pause.
13   Godt vernedert gantsch mijne kracht
Op den wegh, ende heeft gebracht
Tot niet mijn dagen voorwaer,
Dies spreeck ick tot hem eenpaer:
Heer, laet my niet zijn verslagen
In ’t midden van mijnen dagen,
Want steets blijven end’ voortvaren
Heer uwe dagen end’ jaren.

14   Ghy hebt gemaeckt vast dat aertrijck,
End’ de Hemelen al-gelijck,
Door uw’ kracht seer vast sy staen,
Nochtans moeten sy vergaen.
Maer ghy sult blijven bestendigh,
Daers’ oudt werden end’ ellendigh,
Als een doeck seer kleyn van waerden,
End’ ’t kleet eens menschen op aerden.

[p. 349]

[De Brune]

Vwe eer en heerlickheid;
⁺ Als God Sion bouwen zal,
In zijn heerlickheid verschijnen;
En zich tot de bede wenden,
Des eenzamen, en haer bede
Niet en zal versmaedet hebben.

II. Pause.
⁺ 7   Dat zal opgeschreven werden
Voor ’t naevolghende geslachte:
En ’t volck dat geschapen wordt:
Zal God loven met ghejuygh,
⁺ Dat hy uyt zijn hoogen heil’ghdom
Nederwaerts gezien zal hebben:
Dat de Heere uyt den hemel
Op de aerd’ geschouwt zal hebben:

8   Om het boey-ghezucht te hooren,
En doods kinders los te maecken;
⁺ Op dat elck des Heeren naem
Binnen Sion melden mocht,
Ende zijn lof te Ierus’lem.
Als de volcken, en de Rijcken,
Zullen t’saem vergaedert worden,
Om den Heere steeds te dienen.

III. Pause.
⁺ 9   Hy druckt op den wegh mijn sterckte,
Ende hy verkort mijn dagen.
’k Zeyd’, Mijn God, neemt my niet wegh,
In het midden van mijn tijd.
Vwe jaren zijn, ô Heere,
Van gheslachte tot gheslachten.
⁺ Ghy hebt voormaels d’aerd’ gegrondet,
d’Hem’len zijn ’t werck uwer handen.

10   Nochtans zullen zy verdwijnen,
En ghelijck een kleed verouden:

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

+ 14

[p. 350]

[Datheen]

15   Als een verrot kleet en gewaet
Werdt oock verandert haren staet:
Hoe heerlick dats’ oock nu zijn,
Vergaen sal doch haren schijn.
Maer ghy, O Heer, daer-en-tegen
Onverandert aller wegen
Sult blijven in ’t wesen krachtigh
Sonder eynd een Heer almachtigh.

16   Daerom sullen der oprechten,
Vwer dienaren end’ knechten
Kind’ren nu end’ t’aller tijdt
Blijven vast end’ zijn verblijdt.
Dat zaedt uwer uytverkoren
Sal wassen, end’ vreught oorboren,
End’ sal in overvloedt wesen
Rijck en vruchtbaer, Heer, gepresen.