Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cij. Psalm.

1   WIlt mijn gebedt, Heer, verhooren,
Laet komen tot uwen ooren
Mijn suchten, end’ in den noot
Verberght u niet, hy is groot,
In desen tijt der ellenden,
Wilt u ooren tot my wenden,
End’ als ick u bidd’ ootmoedigh,
Verhoort my haest, O Heer goedigh.

2   Verteert is nu mijn leven saen,
End’ als roock is ’t geheel vergaen,
Mijn beenen zijn droogh door smert,
Als een vyer-brand: end’ mijn hert
Moet gelijck ’t dorre gras werden,
’t Welck gemaeyt leyt op der eerden,
Soo dat ick hebbe vergeten
Mijn broot end’ mijn spijse t’eten.

3   Vleesch en beenen t’samen kleven,
Door mijn swaer suchten end’ beven,
End’ mijn huylen end’ geklagh,
Geduert altijdt nacht en dagh.
Den Roerdomp ick gelijck schijne,
Die stil woont in der woestijne:
Den Steen-uyl ben ick geleken,
Die alleen woont gantsch versteken.

4   Soo d’eensaem mussche moet waken,
In stilheydt onder den daken,
Soo moet ick oock voor end’ naer,
Wacker zijn met lijden swaer.
Dagelijcks aen allen enden,
Mijn vyanden my seer schenden,

[p. 345]

[De Brune]

Die op den rechten weghe gaet, die zal
Mijn dienaer zijn.

⁺ 6   Die daer bedrogh en linckerny bedrijvet,
En zal in mijnen huyze niet verblijven.
Die leugen spreeckt, zal voor mijn oogen niet
Gevestight zijn.

⁺ 7   Ick zal wel vroegh op alle morgen-stonden
De goddelooze van het land verdelghen:
Om uyt de stad des Heeren uyt te doen
Die onrecht doen.

+ 7

+ 8