Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XCV. PSALM.

1   KOmt laet ons vrolick zijn den Heer,
Laet ons den rotz-steen onzes heils
Toe-juyghen, en met lof ontmoeten:
Laet ons hem juyghen met gezangh:
⁺ Want d’Heere is een groote God;

+ 2

[p. 328]

[Datheen]

En schiep oock ’t Aerdtrijcke bequame.
Komt laet ons al t’saem met demoet
Vallen voor onsen Godt te voet,
Hy heeft ons geschapen al t’same.

4   Hy is een Godt die ons behoedt,
Wy zijn ’t volck end’ de schapen goet,
Die van hem wel geweydet werden:
Hoort ghy heden sijn stemme klaer,
Wilt doch uwe herten soo gaer
Niet verstocken noch oock verherden.

5   Soo tot Massa end’ Meriba
Vwe Vaders voor ende na
In de woestijne te doen plagen.
Sy terghden my met herten quaedt,
End’ beproefden vroegh ende spaedt,
Al mijn wercken die sy daer sagen.

6   Daer ick veertigh jaren eenpaer
Met hen veel arbeydts had voorwaer,
Dies klaeghd’ ick aldus onverswegen:
Dit volck is gantsch sonder verstant,
Van herten gaer dwalende: want
Sy sullen niet leeren mijn wegen.

7   Dies als ick van hen wert versmaet,
Ick was toornigh door sulck een daet,
End’ heb in mijn gramschap gesworen:
Dat dit boos end’ verkeert geslacht
Nemmermeer soude zijn gebracht
Ter ruste mijner uytverkoren.