Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xcvj. Psalm.

1   SInght een nieuw Liedt den Heer gepresen,
Singht ghy volcken, wilt vrolick wesen:
Looft end’ prijst sijnen naem altijt,
En verkondight breet ende wijt,
Godts verlossingen groot mits desen.

2   Laet de Heydenen sijn eer mercken,
Maeckt gewach van sijn wonder-wercken:

[p. 329]

[De Brune]

Een Koningh boven alle Goden.

2   In wiens hand, onder wiens gheweld,
De diepten van de aerde zijn;
En wiens de hooghten zijn der berghen:
⁺ Aen welcken oock de zee toe-komt.
Want hy heeft die eertijds ghemaeckt:
Zijn handen hebben ’t droogh gevormet.

3   Komt ende laet ons, met gebuygh,
Aenbidden: laet ons voor den Heer,
Die ons ghemaeckt heeft, neder-knielen.
⁺ Want hy is onze groote God,
En wy zijn ’t volck van zijne weyd’.
En als de schapen zijner handen.

4   Zoo ghy zijn stemme heden hoort,
Dat ghy uw herte niet verhard,
⁺ Gelijck te Meriba, ten daghe
Van Massa, in de wildernis.
Daer my uw vaders menighmael
Verzochten, proefden, mijn werck zaghen.

⁺ 5   Ick hadde veertigh jaer verdriet,
Met dit gheslacht, en hebb’ gezeit;
Zy zijn een volck dat dwaelt van herten,
En mijne weghen niet en kent.
⁺ Daerom ick in mijn toren zwoer,
Zoo zy in mijn rust in-gaen zullen!

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7