Davids Psalmen, Gedicht, aen deene zijde, door Petrum Dathenum; aen dander zijde, door J. De Brune
(1650)–Johan de Brune (de Oude), Petrus Datheen– Auteursrechtvrij
[pagina 313]
| |
Een gebed Mosis, des mans Godes.1 GHy zijt een toevlucht, Heer, van eeuw tot eeuwe.
Eer dat de bergen oyt geboren waeren,
En dat ghy d’aerde en de weereld maeckte.
Iae ghy zijt God geweest van eeuw tot eeuwe.
Ga naar margenoot+ Ghy doet de mensch weer-keeren tot het stof:
En zeght, Ghy menschen kind’ren keert weerom.
2 Want duyzent jaren zijn in uwe oogen,
Gelijck den dach van gister, die voorby is:
Ga naar margenoot+ Gelijck als een nacht-waeck: ghy drijft-ze henen.
Zy zijn een morgen-slaep; gras, ’t welck verandert:
Het bloeyt des morgens, en ’t verandert haest:
’t Werdt ’s avonds afgesneden, en ’t verdort.
Ga naar margenoot+ 3 Want wy vergaen tot niet, door uwen toren,
En worden door uw grimmigheid verschricket.
Ghy stelt voor u onz’ ongherechtigheden:
En onze heimelicke overtredingh’
Stelt ghy in ’t lichte van uw aen-ghezicht. Pause.
Ga naar margenoot+ All’ onze daghen gaen in uwen toorn:
4 Wy sluyten als een aessem onze jaren.
De daghen onzer jaren daer in komen
Ontrent de seventigh jaer; ofte tachtigh,
Ga naar margenoot+ Zoo wy zeer sterck zijn. En ’t best van dien allen
Is moeyt’ en kommer; want het word haest af-
Gesneden, en wy vlieghen daer zoo heen.
| |
[pagina 314]
| |
[Datheen]7 Daerom o Heer, leert ons verstaen en mercken,
Hoe kort dat ons leven is, vol van smerten,
Dat wy verstaen mogen end’ recht beherten,
Vwe wijsheyt in u woort end’ uw’ wercken.
Keert tot ons, hoe langh sullen klagen wy?
Van uwer gramschap maeckt u knechten vry.
8 Maeckt ons ’s morgens vroegh vol uwer genade,
Op dat wy met vreughd’ end’ vrolicken singen,
Den loop onses levens mogen volbringen.
Verheught ons, Heer, al t’saem vroegh ende spade,
Na dat ghy ons nu hebt soo menigh jaer
Seer hardt benouwt, in uwen toorne swaer.
9 Over uwe knechten laet u werck blijcken,
Laet over ons kind’ren schijnen uw’ eere,
En uw’ heerlickheyt klaer blincken, o Heere,
Regeert ons doen, O Godt, Heer des aertrijcken,
End’ stiert ons doch in eenen rechten ganck,
Regeert ons doen, want wy zijn menschen kranck.
|
|