Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 312]

[Datheen]

Den xc. Psalm.

Stem: Lxxviij.

1   GHy zijt geweest ons toevlucht, Heer, genadigh,
En t’aller tijdt ons toeverlaet gepresen,
Ia selfs eer de Bergen waren in ’t wesen,
Eer dat gemaeckt werdt d’aertrijck ongestadigh,
Soo waert ghy Godt alsoo ghy nu oock zijt,
End’ voortaen blijven sult t’eeuwiger tijdt.

2   Als ghy wilt, de mensche moet haest beswijcken,
Ghy spreeckt: o mensch sterflick van kleynder weerden,
Ick wil dat ghy haest wort tot stof der eerden,
Want by u zijn duysent jaer te gelijcken,
Als by ons een dagh, die nu is vergaen,
Oft een nacht-wake, die haest loopt voortaen.

3   Ghy laet den menschen een tempeest toekomen,
Soo vergaen sy als een droom onbequame,
In eener morgen-stont zijn sy al t’same
Afgemaeyt, soo men op ’t velt snijt de bloemen,
Die ’s morgens staen lieflick en schoon by een,
Maer ’s avonts hebben verwe noch kracht geen.

4   Vergaen doet ons u gramschap seer beladen,
End’ maeckt dat wy zijn wonderlick geslagen,
V toorn doet dat wy gantschelick vertsagen:
Als ghy, Heer, voor u neemt al ons’ misdaden,
End’ doorgrondt ons herte scherp’lick met vliet,
Ia ons verborgen gedachten doorsiet.
Pause.
5   Soo eynden ons dagen die haest voortvaren,
Door uw’ gramschap gaet recht voorby ons leven,
Als een spreeck-woort, van den menschen gedreven,
Want ons dagen zijn slechts tseventigh jaren,
Of tachtentigh, als ’t al ten besten raeckt,
End’ na dat het een sterck mensch lange maeckt.

6   Noch is ’t beste van ons ellende dagen,
Niet dan moeyt en arbeyt, ja oock swaer lijden,
’t Welck vergaet, soo wy oock doen t’allen tijden.
Wie kan den last uwer gramschap verdragen,
Ofte verstaen? want soo groot uw’ kracht is,
Soo groot is oock uwen toorne gewis.