Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxxix. Psalm.

1   VAn des Heeren goetheyt sal ick singen altijt,
Sijn waerheyt sal ick roemen met herten verblijt:
Want ’t is openbaer, dat sijn genade sal blijven
Tot inder eeuwigheyt, alsoo men siet beklijven,
Den hemel dien hy heeft gemaeckt, om te bewijsen
De sekerheyt sijner waerheyt niet om volprijsen.

2   Ick hebbe, spreeckt de Heer, gemaeckt een vast verbondt
Met David mijnen Knecht, dien ick voor ’s werelts grondt
Verkoren hebb’ end’ met eed sekerlick gesworen,
Dat voortaen soud’ erven ’t geslacht van hem geboren

[p. 303]

[De Brune]

Ick strecke tot u mijne handen.
Zult ghy dan wonder doen aen doode?

⁺ 5   Of zullen d’overleden’, Heer,
Op-rijzen? zullen die u loven? Sela!
Of zal uw goedertieren gunste
Oyt worden in het graf vertelt?
Of in ’t verderf uw vaste trouwe?
⁺ Of weet-m’ uw wond’ren in het duyster?

6   Of vveet-men uw gerechtigheid
In d’aerde der vergetenisse?
Maer ick aenroepe u, ô Heere,
Mijn bede komt u ’s morghens voor.
⁺ Waerom verstoot ghy, Heer, mijn ziele?
En berght ghy voor my uw ghezichte?

7   Ick ben van mijner jeuget aen
Ellendigh, ende gaend’ al stervend.
Ick draeghe uw vervaerenissen.
Ick ben met twijffelmoedigheid:
⁺ Vw aenghesteken toornigheden
Zijn over my gegaen, ô Heere:

8   Vw schricklickhe’en doen my vergaen;
Die my als water alle daghe
Omringen, en my t’saem om-gheven.
⁺ Ghy hebt, Heer, vriend en med-ghezell’
Van my vervremdet: mijn bekende
Die houden zich in duysternisse.

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11