Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxxv. Psalm.

1   GHy zijt, Heer, met u volck nu te vreden,
Iacobs gevangenen maeckt ghy oock vry,
End’ vergeeft des volcks boosheyt voorleden,
Sijn sonden uyt genaden bedeckt ghy,
Vwe gramschap doet ghy van hem seer wijdt,
End’ matight uwen toorn tot deser tijdt.
O Heer, ghy die ons Heylandt zijt alleyn,
Helpt ons op, stilt uwe gramschap niet kleyn.

2   Wilt ghy nu, Heer, voortaen toornigh wesen?
Wert ghy van geslacht tot geslacht verstoort?
Neen: maer ghy sult ons troosten na desen,
Dies sal u volck hem verblijden nu voort.
Of wy schoon swaerlick hebben, Heer, misdaen
Nochtans bewijst ons uw’ goetheyt voortaen,
End’ wilt ons helpen, O Heer end’ Godt mijn,
Al is ’t dat wy all’ arme sondaers zijn.

3   Doch wil ick hooren wat Godt sal spreken,
Want den Vromen sal hy de vrede goet
Verkonden, end’ dien laten uytbreken,
Daer door werden sijn kind’ren wijs en vroet.
Maer die in Godts vreese soecken bystant,
Den selven sal Godt steedts bieden de hant,
Op dat by ons wederom woone, Heer,
Vwe heerlickheyt end’ uwes Naems eer.

4   Genaed’ en waerheyt komen in ’t gemoet,
’t Recht en Pays kussen malkand’ren met vliet.
’t Geloof sal uyt der aerden spruyten soet,

[p. 293]

[De Brune]

Aen hen, die in oprechtheid gaen.
O Heere, Heere der heirscharen,
Wel-gheluckzaligh is de mensch,
Die op u zijn betrouwen stelt!