Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxxiiij. Psalm.

1   HOe lieflick, o Heer, en hoe reyn
Zijn uwe wooningen niet kleyn?
Lustigh zijns’ en schoon boven maten:
Mijn hert verlanght met allen seer,
En sucht na uwen Tempel, Heer,
Mijn ziel end’ lijf in desen state
Zijn in den waren Godt verblijdt,
End’ seer verheught tot deser tijdt.

2   De Mussen end’ Swael’wen t’same
Vinden eenen nest bequame,
Och Heere der heyrscharen krachtigh,

[p. 289]

[De Brune]

⁺ Doet hen als Midian, en Sis’ra;
Als Iabin, aen de beke Kidrons.
Die daer in Endor zijn verdelghet.
Zy zijn tot dreck der aerd’ geworden.

Pause.

⁺ 5   Maeckt haer, haer Princen, als Oreb,
En Zeëb; all’ haer Vorsten t’saem,
Als Sebah, ende als Salmuna:
Die zeyden: Laet ons nu de schoone
Woonsteden Gods voor ons be-erven.
⁺ Mijn God, maeckt haer ghelijck een wervel:

6   Maeckt-z’ als de stopp’len voor den wind:
Ghelijck het vier een woud verbrand:
En als de vlam die bergen brandet:
⁺ Vervolght haer zoo met uw on-weder;
Maeckt haer verschrickt met uwen draey-wind:
Vervult haer aengezicht met schande:

7   Maeckt dat-z’ uw naeme zoecken, Heer.
⁺ Laet-z’ eeuwighlick beschaemt, verschrickt,
En schaem-rood worden, end’ om-komen:
Op datmen weet, dat ghy alleene
Met uwen naeme zijt de Heere,
De hooghste op de gansche aerde.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10