Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXXX. PSALM.

Voor den Opper-zanghmeester, op Schoschannim: een getuygenisse, Asaphs Psalm.

1   NEemt Herder Israëls ter ooren,

[p. 276]

[Datheen]

Ghy die hoogh sit in uwen Throon,
Boven den Cherubijnen schoon.

2   Laet uwe kracht, Heere, verschijnen,
Ephraim tot nut end’ den sijnen,
Oock Manasse end’ Benjamin:
Keert doch tot ons, Heer, uwen sin,
Troost ons met u lieflick aenschijn,
Op dat wy van schaden vry zijn.

3   Hoe men ons handelt kont ghy mercken,
Dies wilt ons door uw’ goetheyt stercken:
Slaet over ons ’t gesicht eenpaer
Vwer vriend’licker oogen klaer.
Soo sullen wy van ’t kruys niet kleyn
Vry zijn door u gesicht alleyn.

4   Hoe langh sal, O Heer der heyrkrachten,
Vwen toorn noch branden met machten
Tegen uwes volcks gebedt reyn?
Ghy hebt ons met tranen gemeyn
Gespijst: oock was bitter geklagh
Onsen dranck, Heer, den gantschen dagh.

5   Ghy hebt ons gemaeckt den nabueren
Tot twist en gekijf t’allen uren:
Ons’ vyanden spotten ons seer,
Verlost ons uyt quaden, O Heer,
Laet ons schouwen u aenschijn bly,
Soo werden wy seker end’ vry.

Pause.

6   Vwen Wijngaert uyt Egyptenlant
Bracht ghy, Heer, end’ ghy hebt hem geplant
Daer verdelght zijn de volcken wreet,
Ghy maecktet hem een plaetse breet,
Daer hy gewortelt vast’lick kleeft,
Soo dat hy ’t lant vervullet heeft.

7   De Bergen zijn seer schoon bedecket
Met sijn schaduwe die wijt strecket:
Sijn rancken hoogh klimmen end’ gaen,
Gelijck de Ceder-boomen staen,
Sijn tacken zijn gewassen bloot,
Van ’t water tot aen de Zee groot.

[p. 277]

[De Brune]

Die Ioseph leydt, gelijck een kudde:
Die tusschen Cherubinen zit,
⁺ Verschijnt met glans: weckt op uw macht
Voor ’t aenghezicht van Ephraïm,
Manasse, ende Benjamin.

2   En komt, ô God, tot onz’ verlossingh:
Brenght ons we’er, laet uw aenschijn lichten,
⁺ Zoo zullen wy behouden zijn.
O Heere, der heirscharen God,
⁺ Hoe langhe zal uw roock op-gaen,
Zelfs teghen het gebed uws volcks?

3   Ghy doet haer brood van tranen eten,
En ghy drenckt haer met drylinghs tranen.
⁺ Onz’ bueren stelt ghy ons tot twist;
Vyanden spotten: God des heirs,
Brenght ons we’er: dat u aenzicht licht,
Zoo zullen wy behouden zijn.

Pause.

⁺ 4   Ghy hebt een wijnstock uyt Egypten
Doen komen; en ghy hebt de Heydens
Verjaeght, en ghy hebt dien gheplant:
Ghy hebt de plaets voor hem bereydt,
En zijne wortels aen doen slaen:
Zoo dat hy ’t land vervullet heeft.

⁺ 5   De berghen zijn met zijne schaduw’
Bedeckt geweest, zijn rancken waeren,
Gelijck als Ceder-boomen Gods:
En hy schoot zijne rancken uyt,
Tot aen de zee; zijn jonck-ghewas,
Tot aen de groote water-vloed.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

[p. 278]

[Datheen]

8   Waerom hebt ghy den Tuyn doen breken,
End’ zijt den Rooveren geweken?
Hoe komt dat wilde Swijnen fel
Daer in gevallen zijn soo snel?
Waerom heeft ’t Wildt tot deser stondt
Hem soo verdorven in den grondt?

9   O Godt, die een Heer zijt der Heeren,
Siet ons aen, wilt u tot ons keeren:
Besoeckt end’ siet den Wijnstock reyn
Dien u handt geplant heeft alleyn.
Wilt dien weder bouwen voortaen,
Dat ghy daer van prijs meught ontfaen.

10   Hy sal schier tot asschen verbranden,
End’ is nu gantsch gemaeckt te schanden:
Hy vergaet door uw’ gramschap haest,
Streckt uw’ handt uyt, maeckt onverbaest
’t Volck, Heer, dat alleen op u bouwt,
End’ van herten vast’lick vertrouwt.

11   Wy sullen ons niet meer begeven
Tot afwijckinge, laet ons leven:
Wy sullen steedts singen u eer,
Troost ende helpt ons langhs soo meer,
V aensicht geve sijnen schijn,
Soo sullen wy geholpen zijn.