Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 272]

[Datheen]

Den Lxxix. Psalm.

1   DE Heyd’nen zijn in u erfdeel gevallen,
Sy hebben ontheylight onder hen allen,
Den Tempel schoon, en daer toe af-geloopen
Ierusalem, ja gemaeckt tot steenhoopen:
De lichamen daer naer
Vwer knechten eerbaer,
Den Raven sy voorstelden,
’t Vleesch uwer knechten goet,
Wierpense met hooghmoet,
Den dieren op den velden.

2   Sy hebben, Heer, uwe knechten verstooten,
End’ ’t bloet rontsom Ierusalem vergoten
Als water klaer, het welck kleen is van waerden,
Niemant heeftse dragen willen ter aerden.
Wy zijn een spot end’ smaet,
Onsen nabueren quaet,
Sy schimpen seer vermeten,
End’ spotten sonder ent
Sy die ons zijn ontrent
Met wooninge geseten.

3   Ach hoe langh sult ghy noch, O Heer gepresen,
Op ons alsoo vergramt end’ verstoort wesen?
Hoe langh sal noch uwen toorn zijn ontsteken,
Als een vyer ’t welck men met kracht siet uytbreken?
Stort uwen toorne swaer
Over ’t volck dat voorwaer
V niet wil kennen Heere:
De Koninghrijcken t’saem,
Slaet, Heer, die uwen naem
Niet aenroepen met eere.

4   Sy hebben schier Iacobs huys gantsch ver-eten,
End’ sijn nakomelingen al verbeten,
Sijn wooningen oock geworpen te gronde,
Ia gantsch verwoest: als ’t blijckt tot deser stonde.