Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxviij. Psalm.

1   O Mijn volck wilt mijn leeringh nu aenhooren,
Neyght u verstant, wilt open doen uw’ ooren,
Verneemt mijns monts schoon en heerlicke reden,
Van my werden Godes wercken beleden,
Van sijn groot-daden wil ick doen vermaen,
Die onse Godt hier voormaels heeft gedaen.

2   De daden die ons voortijts zijn vermondet,
Die ons ons’ groot-Vaders hebben verkondet,
Dat sy de kind’ren oock wisten al voren
Die noch naer hen souden werden geboren:
Op datse wisten den roem end’ de kracht,
End’ wercken groot onses Godts hoogh geacht.

3   Godt heeft in Iacob sijn Verbont gegeven,
End’ in Israel sijn Geset gedreven,
Dat onse Voor-vaders hen souden keeren,
Om van geslacht tot geslacht die te leeren,
Op datse den kind’ren klaer ende bloot
Verkondighden des Heeren wercken groot.

[p. 261]

[De Brune]

6   Doen de waet’ren u, God, zaghen,
Iae, doen u de waet’ren zaghen,
Beefden zy: d’afgronden zelfs
Waren t’eenemael beroert:
⁺ En de wolcken goten water:
d’Opper-wolcken gaven stemme:
Vwe pijlen gingen heen:
Vw gheluyt was in dit rond.

7   Blixems de’en de weereld lichten,
d’Aerde wiert beroert, en beefde:
⁺ Vwen wegh was in de zee;
In groot water was uw pad:
Niemand kende uw voetstappen:
Ghy hebt door de hand van Moses,
Ende Aärons, uw volck,
Als een kudde-vees gheleyt.

+ 10

+ 11