Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXXIV. PSALM.

Een onderwijzinghe voor Asaph.

1   WAerom verstoot ghy, ô God, voor altoos?
VVaerom doch zoude uwe gramschap teghen
De kudde schapen uwer weyde roocken?
Gedencket doch aen uw vergaderingh:

⁺ 2   Ghedenckt aen ’t volck dat ghy verworven hebt,
De roede uwer erf, die ghy verlosset:
Aen Sions bergh, daer op ghy placht te woonen.
⁺ Heft uwe voeten tot ghestaegh verderf.

+ 2

+ 3

[p. 248]

[Datheen]

6   ’t Heerlick schut-werck, uytgesneden so wel,
’t Welck een cieraet uw’s huys was onderwijlen,
Hebben sy met houw-messen end’ met bijlen
Ontstucks gehouwen end’ verwoest seer fel.

7   Sy hebben oock met den vyere verbrandt
V heyligh huys, ’t welck seer hoogh was verheven,
Sy hebben ’t oock ontheylight, en daer neven
Verdorven, ja gemaeckt slecht als het landt.

8   Haest spreken sy, laet ons dees worgen al:
Sy hebben oock met herten seer moortdadigh
Vw’ heyl’ge plaetse wreet end’ ongenadigh
Verbrant, end’ over al gebracht ten val.

j. Pause.
9   Ach, wy sien geen teeckenen meer voortaen
Vwer gonst, de Propheten ons ontbreken,
Niemant wil voor ons noch strijden noch spreken,
Wanneer sal uwen toorn van ons doch gaen?

10   Hoe lange sult ghy noch dulden, O Heer,
Dat de boos’ uwen naem so sullen schenden?
Sal oock dat lasteren nemmermeer enden
Daer met sy uwe kracht bespotten seer?

11   Hoe komt dat ghy uwe hant soo stil houdt,
End’ over ons uw’ rechter-handt niet strecket?
Nochtans is ’t noot dat ghy die noch eens trecket
Vyt den schoot, ter hulp uwes volcx benouwt.

12   Ghy zijt doch mijn Koningh van ouder tijt,
Die my wilt end’ opentlick kont bewaren:
Als my swaren noot hier is wedervaren,
Ghy hebt my duysentmael daer van bevrijt.

13   Ghy hebt gedeelt dat Meyr door uwe kracht,
De schrick’licke Draken hebt ghy verslagen,
Soo dat wy de water-kanten vol sagen
Van Monst’ren, die ghy, Heer, hadt omgebracht.

14   Ghy slaet den walvis, Heer, met krachten doot,
Den volck in de woestijne tot een spijse.
Ghy brenght oock voort gantsch op een nieuwe wijse
Water-fonteynen uyt steenrotsen groot.

15   Ghy stilt de vloet der water-stroomen breet,
Dagh end’ nacht hoort u toe desgelijcken,
De Son ende de Sterren, sonder afwijcken
Houdt ghy in gewissen gangh met bescheet.

[p. 249]

[De Brune]

3   De vyand heeft het al in ’t heilighdom
⁺ Verdorven: uwe weer-partijders hebben
Gebrult in ’t midden van uw t’samen-komsten,
Haer teeckens tot velt-teeckens uyt-gestelt.

⁺ 4   Elck werdt bekent, als brenghend’ naer om-hoogh
De bijlen, in het dicht van een geboomte,
⁺ Zoo hebben zy nu t’zaemen met houweelen,
En hamers, haer graveerssels neer-ghevelt.

⁺ 5   Zy hebben uw’heyl’ghdommen in het vier
Gheworpen: En zy hebben oock de wooningh
Van uwen naeme totter aerd’ ontheilight.
⁺ Zy hebben in haer herte dus ghezeyt:

6   Laet-z’ ons te zaem uytplond’ren-met-gheweld.
Zy hebben alle Gods vergaeder-plaetsen I. Pause.
⁺ In ’t land verbrand: wy zien niet onze teeckens:
Daer en is by ons gheen Prophete meer.

7   En daer en is by ons nu niemand meer,
⁺ Die weten kan, hoe langen tijd. O Heere,
Hoe langhe zal de weer-partijder smaeden?
De vyand altijd last’ren uwen naem?

⁺ 8   Waer toe wend ghy uw hand, uw rechter-hand?
Steeckt-z’ heel uyt uwen boezem, maeckt een eynde.
⁺ Nochtans is God, van ouds af, mijnen Koninck,
Die heil uyt-werckt in ’t midden van de aerd’.

⁺ 9   Ghy hebt de zee ghespleten door uw sterckt’:
Ghy hebt der draken-koppen in de waters
⁺ Gheleyt in stucken; en ghy hebt de koppen
Van dien Leviathan geheel verplet.

10   Ghy hebt hem, aen den volcke, dat daer woont
In dorre plaetsen, tot een spijs ghegeven:

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

+ 14

[p. 250]

[Datheen]

16   De landt-palen hebt ghy gestelt alleyn
Over de gantsche werelt, Heer, almachtigh,
Den Somer heet, Winter, en dat Ys krachtigh,
Zijn uwer handen wercken algemeyn.

ij. Pause.
17   Gedenckt, Heer, hoe uwe vyanden fel,
Vw’ eer verminderen end’ booslick schenden,
Hoe dat uytsinnigh volck aen allen enden
Vwen naem schoon lastert met sijn opstel.

18   Wilt desen wreeden overgeven niet
De ziel uwes Tortelduyfkens demoedigh,
Wilt oock niet eeuwigh vergeten, Heer, goedigh,
V arm volck, ’t welck men nu troosteloos siet.

19   Gedenckt, Heer, aen u opgerecht verbont,
Dewijl d’aerdtrijck soo hert is onderdrucket,
End’ dat het onder ’t gewelt end’ last bucket
Der boosen, die veel zijn tot deser stont.

20   Laet uwen armen knecht niet beschaemt zijn,
Maer geeft hem veel eer oorsaeck om te singen
Van uwen naem, dat sy mogen ontspringen
Die benauwtheyt lijden met smaedt end’ pijn.

21   Heer, voert u saeck uyt, van den slaep opstaet,
End’ wilt dees’ groote smaetheyt niet vergeten,
Die u daegh’lijcx met spotten wert verweten
Van dit volck, ’t welck uwen naem steets versmaet.

22   Dat bitter roepen en tieren aenhoort
Der vyanden die gantsch uytsinnigh rasen:
Haer schreeuwen vol van hooghmoet opgeblasen,
Wert langhs soo grooter en vaert altijt voort.