Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxiv. Psalm.

1   HOe komt dat ghy ons verstroyt, o Godt mijn?
Dat uw’ gramschap over ons seer ontsteken,
Dicken roock uytwerpt, soo ’t hier heeft gebleken,
Die wy doch schapen uwer weyden zijn?

2   Vwes volcks dat ghy hebt verworven reyn,
Gedenckt doch eens, end’ u erfdeel bevrijdet,
Gedenckt des Berghs Zyon die nu angst lijdet,
Dien ghy verlost end’ gekocht hebt alleyn.

3   Staet op, Heer, end’ gantsch’lick te niete doet,
Den hoop der godtloosen vyanden t’samen,
Die moetwillighlick sonder hen te schamen,
V huys wreedelick treden onder voet.

4   Daer uw’ wercken voortijts waren vertelt,
Daer hoortmense brullen en wreed’lick tieren:
Haer schand’licke teeckenen end’ banieren
Hebben sy daer opgericht end’ gestelt.

5   Een yeder van hen arbeyt nu met vliet,
Om uwen heyl’gen Tempel te bederven.
Met bijlen sy even houwen end’ kerven,
Soo sulcks in eenen grooten bosch geschiet.

[p. 247]

[De Brune]

⁺ 8   Zoo zal ick dan steeds by u zijn.
Ghy hebt mijn rechter-hand ghevat.
Door uwen raed zult ghy my leyden:
En daer naer zult ghy my op-nemen,
⁺ In heerlickheid. Wien hebb’ ick doch
Daer in den hemel, nevens u!
Benevens u en is oock niet,
Het ghene my op aerd’ behaeght.

9   Indien mijn vleesch en hert bezwijckt;
God is de rotz-steen van mijn hert,
En mijn erfdeel in eeuwigheden.
⁺ Ziet, die verr’ van u zijn, verdwijnen.
Ghy roeit uyt elck die van u dwaelt.
Maer ick; Gods naerd’ringh is my goed.
’k Zett’ op den Heer, Heer, mijne hoop’:
Op dat ick all’ uw doen vertell’.

+ 12

+ 13

+ 14