Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXXIII. PSALM.

Asaphs Psalm.

1   IAe God is immers Isr’el goed,

[p. 242]

[Datheen]

2   ’t Verdroot my seer dat ick aensagh,
Der boosen spoet menigen dagh:
Ick konde seer swaerlick gehingen
Haer groot geluck in allen dingen.
Want sy staen niet in ’s doots gevaer,
Maer sy blijven vast’lick eenpaer,
Fijn ende gesont sy voortgaen,
Als Palleysen verciert sy staen.

3   Als ander menschen zijn geplaeght,
Sy blijven vry end’ onvertsaeght,
Als ongeluck komt over allen
Sy gaen daer geen slagen en vallen.
Dies is haer trotsen groot geacht,
Een kost’lick dinck heet hare kracht:
Datse met gewelt vangen aen
Moet goet heeten end’ wel gedaen.

4   Haer oogen pruysten seer hoogh op,
Vyt haren vetten dicken kop,
Sy gaen slechts om met sulcke rencken
Als sy voornemen end’ bedencken.
Sy brengen alle dingh tot niet,
End’ roemen van ’t quaet end’ verdriet
Datse den vromen doen, dies sy
Daer na trotselick spreken vry.

j. Pause.
5   Sy steken stout’lick den mont snel
Na den Hemel, end’ spreken fel,
Haer tonge wreet (doch kleyn van weerde)
Relt valsch’lick over de gantsch’ eerde.
Dies struyckelt Godts volck ende valt,
End’ twijffelt in sulck een gestalt:
Men schenckt hen, end’ het drinckt met leydt
Als water al dees’ tegenheydt.

6   Sy spreken vermetelick seer,
Soud’ oock uyt sijnen Throon de Heer
Ons doen aensien ende bemercken?
Soud’ Godt acht nemen op ons’ wercken?
Dit zijn de Godtloosen seer quaet,
Doch sietmen dat het hen wel gaet,
End’ datse werden zadt end’ rijck,
Hier op aerden alle gelijck.

7   Sal ’t om niet zijn dat mijn ziel heeft
Onstraffelick end’ wel geleeft?

[p. 243]

[De Brune]

Aen haer, die reyn van herten zijn.
Maer my aengaende, mijne voeten
Die waren by-nae uyt-gheweken:
Mijn treden schoten uyt by-nae.
⁺ Want ick was nijdigh op den dwaes,
Als ick de voorspoet, ende vre’
Der goddelooze menschen zagh.

2   Gheen banden zijnder tot haer dood:
Haer kracht is frisch: zy en zijn niet,
Als ander menschen, in ellende:
⁺ Noch worden niet gheplaeght met ander.
Daerom omhelst haer hoovaerdy:
Gheweld bedeckt haer als een kleed:
Haer ooghen puylen uyt van vet:
⁺ Wat ’t hert in-beeld, dat gaet zoo voort.

3   Zy doen uyt-teeren-en-vergaen,
En spreken booslick van gheweld. I. Pause.
⁺ Zy spreken als van uyt’er hooghte,
Zy steken haer mond op ten hemel:
Haer tonghe wandelt op der aerd.
Dies keert zijn volck zich herwaerts heen:
Mids wat’ren van een volle kelck
Haer dickwils worden uyt-ghedruckt.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

[p. 244]

[Datheen]

Hebb’ ick om niet in allen standen,
Met onschuldt gewasschen mijn handen?
Hebb’ ick vergeefs geweest gequelt?
Is al mijn smert als niet getelt?
Is mijn kruys (dat t’allen stonden
My toequam) niets weerdt bevonden?

8   Maer wild’ ick met sulck onverstant
Spreken: ick soud’ sondigen, want
Ick moest verdoemen end’ beswaren
All’ uw’ kind’ren, Heer, die oyt waren.
Daerom hebb’ ick arbeyt gedaen,
Om dit stuck eens recht te verstaen,
Doch het blijft my voor ende naer
Schier onbegrijpelick end’ swaer.

9   Tot dat ick in dat Heylighdom
Vwes Tempels, Heer, gingh al-om,
Dan kond’ ick den uytgangh aenschouwen,
Der Godtloosen met groot benouwen.
Daerom wandelen sy voorwaer
Op eenen gladden wegh eenpaer,
Daer van sy gestort zijn terstondt,
End’ varen haest ter hellen grondt.

ij. Pause.
10   Dan is verwondert yeder man,
Datse soo haest komen daer van,
End’ soo tot niet werden geslagen,
Te gront met schricken end’ vertsagen.
De schijn haers rijckdoms haest vergaet,
Sy zijn veracht end’ seer versmaet,
Gelijck als een droom ongewis
Vergaet, alsmen ontwaket is.

11   Doch gingh my sulcx seer na altijt,
Het queld’ end’ maeckte my vol spijt,
Ia ’t heeft my de nieren doorsteken,
Veel harder dan ick ’t kond uytspreken.
Ick was uytsins in sulck verdriet,
Ia, ick was by my selven niet,
Maer als een Kalf onwijs en bot,
Als ick soo murde tegen Godt.

12   Nochtans wat my, Heer, wedervaert,
Ick hangh u aen, zijnde beswaert,
Want in ’t lijden dat my benouwet,

[p. 245]

[De Brune]

⁺ 4   Hoe zoud ’t God weten, zeggen zy,
En kennis by den Hooghsten zijn?
Ziet deze zijn godlooze menschen,
En hebben op dees eeuwe ruste,
Vermeerend’ hare macht en goed.
⁺ Ick hebb’ mijn hert vergeefs ghereynt,
Ick hebb’ mijn handen oock vergheefs
Gewasschen in onnoozelheid:

5   Terwijl ick daeghlicks ben gheplaeght,
En dat oock alle morghenstond
⁺ Mijn straffe daer is. Zoo ick zeyde,
Ick zal oock op die wijze spreken;
Ziet ick zoud’ alzoo aen ’t gheslacht,
Van uwe kinders trouwloos zijn:
Doch ick dacht op ’t verstant van dit,
Maer in mijn oogen was het moeyt’:

⁺ 6   Tot ick gingh in Gods heilighdom,
En dat ick merckte op haer eynd.
Ghy zet-ze wis op gladde plaetsen,
Ghy doet-ze in verwoestingh vallen.
Hoe zijn-z’, als in een ooghen-blick,
Geworden, tot verwoestingh, Heer! II. Pause.
⁺ Hoe gaen zy t’eynd’, en worden zoo
Te niet, van weghen vreez’ en schrick!

7   Wanneer dat ghy ontwaeckt, ô Heer,
Zoo zult ghy haer ghedacht versmaen,
Als eenen droom, naer het ontwaken.
⁺ Wanneer mijn herte was ghezwollen,
En dat ick in mijn nieren scherp
Geprickelt wierde: doe was ick
Verstandeloos, en wiste niet:
Ick was een groote beest by u.

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11

[p. 246]

[Datheen]

Met uw’ handt ghy my onderhouwet.
Ghy geleydt my na uwen raet,
Trouwelick, Heer, mijn toeverlaet,
Tot dat ick fijn werde gebracht
Ter eeren, Heer, door uwe kracht.

13   Als ick dan u hebb’, O Heer mijn,
Soud’ daer yet anders mijn Godt zijn?
Soud’ ick ergens groot ofte kleene,
Een Godt hebben dan u alleene?
Maer ick werde nu gantsch versmacht,
Mijn hert verliest al sijne kracht,
Doch ghy zijt, Heer, mijn troost geheel,
Mijn borcht, mijn toevlucht, mijn erfdeel.

14   Want sy die van u wijcken af,
Sullen vergaen, end’ zijn als kaf,
Sy sullen voor u niet beklijven,
Die valsche Godts-diensten bedrijven.
Tot u, Heer, wil ick houden my,
End’ mijnen toevlucht nemen vry,
Dat is my ’t beste, dies ick sal
Altijdt melden uw’ wercken al.