Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxxiij. Psalm.

1   GOdt is nochtans troostlick en soet
Israel, oock yeder man goet:
Die met een hert en gemoet reyne,
Bewaert sijn woorden groot en kleyne.
Doch so hadden mijn voeten schier
Gestruyckelt uyt mijnen wegh hier,
Ick lagh by-na gevallen plat,
Geweken uyt den rechten padt.

[p. 241]

[De Brune]

En die geen helper heeft:
Hy zal verschoonen den geringhen,
En die ghebreckigh is:
Hy zal de zielen van den armen
Verlossen-en-ontslaen.

7   Hy zal bevrijden haere zielen,
Van argh-list en ghewelt:
Haer bloed zal dier zijn in zijn ooghen:
Zijn leven zal langh zijn.
⁺ Men zal hem goud van Scheba gheven,
Men zal gheduerighlick
Voor hem gaen bidden, en hem zegh’nen,
Geheele daghen deur.

8   Indien in ’t land een hand vol koren,
Op ’t hooft der bergen, is;
Zijn vrucht zal als de Liban ruisschen:
⁺ En die van uyt-’er stad
Die zullen, als het aerd-kruyd, bloeyen.
Zijn naem zal altoos zijn:
Iae zijnen naeme zal voort-zetten,
Zoo langh de zonn’ zal zijn.

⁺ 9   All’ Heidens zullen hem gheluckigh
Verklaren. God de Heer,
De God van Isr’el zy gelovet,
Die alleen wond’ren doet.
⁺ Ghelooft moet altoos zijn de naeme
Van zijne heerlickheid.
All’ d’aerde zy vol van zijn eere.
’t Zy amen, amen ’t zy.

De gebeden van David Isays zoon hebben een eynde.

+ 8

+ 9

+ 10

+ 11