Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxix. Psalm.

Stem: Lj.

1   ICk bidd’ u helpt my, O Godt goedertier,
Want ’t water is tot aen mijn ziel geklommen,
In den onreynen slijck ben ick gekommen,
Daer geen gront is, ick ben versoncken schier,
’t Water seer sterck treckt my wech metter vloet,
Mijn keel wert heesch, en sal door ’t roepen droogen,
Als ick wachte dat my Godt bystant doet,
Vergaen is my dat gesicht mijner oogen.

2   Ick heb’ och armen, (doch sonder mijn schult)
Meer vyanden dan ick heb op ’t hooft hayren:
Die om mijn schade te soecken voort-varen,
Die werden met kracht end’ rijckdom vervult.
Alsoo moet ick betalen dat ick niet
Hebbe gerooft: Maer ghy bekent, O Heere,
Mijn dwaesheyt groot, daer beneven ghy siet
Mijn sonden al, die my mishaghen seere.

3   O Heere, die door uwe groote macht,
De sterckte der heyrkrachten kont doen beven,
Maeckt datse die hen u gantsch overgeven,
Door my niet beschaemt werden noch veracht.
O Godt, hen die u aenroepen bystaet:
Datse niet beschaemt werden door mijn schaden,
Om uwes Naems wil ben ick soo gesmaet,
Om uwent wil ben ick met schand’ beladen.
j. Pause.
4   Mijn broeders houden my als een vreemt man,
Als eenen onbekenden sy my achten,
Om dat uwes huys liefde my met krachten
Heeft verteert, en dat ick u saeck neem an.
De smaet der boosen daer med’ dat ghy, Heer,
Seer wert versmaet, is over my gevallen.