Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 225]

[De Brune]

LXIX. PSALM.

Davids Psalm: voor den Opper-zanghmeester, op Schoschannim.

1   VErlost my, ô God, want de wat’ren zijn
Gekomen tot my, zelfs tot aen de ziele.
Ick ben ghezoncken in een grond’loos modder,
Daer niet en is te staen: ick ben gheraeckt
In water-diepten, daer de stroom my ruckt.
Ick ben vermoeyt van weghen al mijn roepen:
Mijn keel is heesch, mijn ooghen die vergaen,
Daer ick op mijnen God verhoop en wachte.

⁺ 2   Zy die my zonder oorzaeck haten, Heer,
Die zijn meer, als de hairen mijnes hoofdes:
Zy zijn gansch sterck, die mijn vernietingh zoecken,
Die my om valsche reden vyand zijn.
Het gene dat ick niet gerooft en hebb’,
Dat moet ick alsdan wederomme geven.
O Godt, ghy wetet mijne dwaesheid wel,
En mijne schulden zijn u niet verholen.

3   En laet-ze door my, die u wachten, Heer,
Heer der heirscharen, niet beschaemet worden:
⁺ En laet-ze door my niet te schande komen,
Die u aen-zoecken, ô God Israëls:

+ 2

+ 3

[p. 226]

[Datheen]

Ick hebb’ altijt gevast, ja geweent seer,
Doch was ick daerom bespot van hen allen.

5   Ick hebb’ my eenen sack gegort aen ’t lijf,
Maer sy hebben daer med’ den spot gedreven;
Den brassers, die hier seer hoogh zijn verheven,
Ben ick daegh’lijcks een spot en tijt-verdrijf.
Maer ick bid u, O Heer, gestadelick,
Laet mijn gebedt u wesen aengename,
Na uwe goedigheydt genadelick
Staet my getrouw’lick by ter tijdt bequame.

6   Treckt my uyt den slijck, tot my u begeeft,
End’ laet, O Heer, my daer in niet versincken,
Helpt my van mijn haters, niet laet verdrincken
My in ’t diep water, ’t welck geen gront en heeft:
Maeckt dat ick niet versmoor in desen vloet,
Dat de diepten my niet te grond’ en trecken.
End’ dat de kuyl hem niet open en doet,
Om my te verslinden end’ te bedecken.

7   Vwe genaed’ is vol troosts, O Heer, goet,
Daerom wilt nu mijn begeeren verhooren,
Wilt tegen my uwe goetheydt oorbooren,
End’ toont my u lieflick aenschijn seer soet.
Wilt uwen knecht u aenschijn bergen niet,
Want ick ben vol van angst, niet om doorgronden,
Dies haest u, Heer, in den noodt my aensiet:
Verhoort doch mijn klagen tot deser stonden.

ij. Pause.
8   Maeckt u op Heer, in dese tegenheydt,
Om mijn ziele te behouden in ’t leven,
Tot spijt mijner vyanden hoogh verheven:
Helpt my uyt dees’ banden end’ smadigheyd.
V is mijn verachtheyt seer wel bekent:
Mijn schaemt en schand daer ick in ben versteken,
Mijner vyanden boosheydt sonder endt,
Is oock voor u openbaerlick gebleken.

9   ’t Herte my breeckt door desen smaet onvry,
Ick quel end’ ben van yeder man verlaten:
Ick wachte (maer vergeefs in aller maten)
Of yemandt med’lijden hadde met my.
Want als ick langh op hen hebbe gewacht,
’t Is al om niet, geenen troost sy my schincken,
Sy spijsden my met galle dagh end’ nacht,
En gaven my niet dan Edick te drincken.

[p. 227]

[De Brune]

Want ick verdraghe smaed, om uwent will’,
En schande heeft mijn aenghezicht bedecket: I. Paus.
⁺ Ick ben mijn broeders als een vremdelingh,
En onbekent aen mijne moeders kind’ren.

4   Den yver uwes huys heeft my verteert,
Vw smaders smaden zijn op my gevallen:
Ick weende in het vasten mijner ziele:
Maer het wierd my tot allerhande smaed.
⁺ Ick hebb’ een zack tot mijn kleed aen-gedaen:
Maer ick ben hen tot een spreeck-woord geworden.
De poorte-richters klappen steeds van my:
Ick ben een speel-lied by de wijne-drinckers.

5   Maer ick: tot u, ô Heer, is mijn ghebed:
Daer is een tijd, ô God, des wel-behaghens,
Door grootheid-ende-veelheid uwer gunste.
Verhoort my, door de trouwe uwes heils:
⁺ Ruckt my uyt ’t slijck, laet niet toe, dat ick zinck’,
Laet my gereddet worden van mijn haters,
En uyt de diepten van de water-stroom:
Laet my de water-vloed niet over-stroomen:

6   Maeckt dat de diepte my niet en verslind’,
Den put zijn mond niet over my en sluyte.
Verhoort my, want uw gunst is goed, ô Heere:
⁺ Ziet my aen, nae de menighvuldigheid
Van uw barmhertigheden: en wilt niet
Vw aenghezicht van uwen knecht verberghen:
Want my is bangh: haest u, verhoort my, Heer:
Wilt tot mijn ziele naed’ren, en bevrijd-ze.

II. Pause.
⁺ 7   Verlost my doch om mijn vyanden will’.
Ghy weet mijn smaet, mijn schaemte, en mijn schande,
Al mijn benauwers zijn voor u, ô Heere:
⁺ Mijn herte breeckt my door on-eer-en-smaed:
En ick ben zeer ellendigh-ende-zwack:
Ick hebbe langh ghewacht nae mede-lijden:
Maer daer en wasser geen: nae troosters oock,
Maer ick en hebb’ die nerghens uyt-ghevonden.

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

[p. 228]

[Datheen]

10   Maeckt haer tafel, en maeltijden niet kleyn,
Hen tot een strick, ja datse daer van sterven:
Laet hen altijdt dienen tot haer verderven
Haer wellusten end’ haer vreughden onreyn.
Laet haer oogen alsoo verblindet zijn,
Datse gantsch niet konnen sien noch aenschouwen,
Breeckt hen de Lendenen door smert end’ pijn,
Maeckt dat haer beenen onder hen verflouwen.

iij. Pause.
11   Stort over hen, Heer, uwe toornigheyt,
Omringhtse met uw’ ongenade krachtigh:
Dat niemant in haer steden zy woonachtigh,
Maer woest blijven tot in der eeuwigheyt.
Want de boose hebben hen niet geschaemt
Hem te quellen, dien ghy slechts wilt kastijden:
Als ghy yemant tuchtight, soo ’t u betaemt,
Dien bespotten sy t’saem met groot verblijden.

12   Vermenight haer sonden, maecktse beschaemt,
Van uw’ goetheydt laetse wesen versteken:
Haer naem zy uyt ’t Boeck des levens gestreken,
Laets’ onder den vromen niet zijn genaemt.
Maer hoewel ick ellendigh ben end’ kranck,
Ghy sult nochtans mijn troost en toevlucht wesen.
Ick sal uwen naem loven met gesanck,
Met danckbaerheyt wort ghy van my gepresen.

13   Sulcks is den Heer dancklicker t’aller tijdt,
Dan Ossen die klauwen end’ hoornen dragen:
Dit sullen sien d’ellendige verslagen:
End’ sullen daer in wesen seer verblijdt.
Haer hert sal wederom ’t leven ontfaen,
Want Godt verhoort den benouden en armen,
Hy sal sijn volck oock niet laten vergaen
In den put, maer hem daer over ontfarmen.

14   Ghy Hemel en Aerde prijst sijn goetheyt,
Ghy Zee, en Visschen die in ’t water leven,
Want Godt wil hem tot Zions hulp begeven,
Hy sal Iuda bouwen in sekerheyt.
Daer sullen woonen Godes knechten al,
Ende haer zaedt sal alsulcks oock be-erven:
Een yeder die Godts Naem beminnen sal,
Die sal daer een vry wooninge verwerven.

[p. 229]

[De Brune]

8   Zy hebben gal gegeven tot mijn spijs;
End’ in mijn dorst met edick my ghedrencket.
⁺ Haer tafel voor haer tot een strick ghedijde,
En tot vergeldingh, tot een valle-strick:
Laet haere ooghen schem’ren, om te zien:
En doet ghy haere lend’nen stedes waggh’len;
Stort over hen uyt uwe grimmigheid: III. Pause.
⁺ Dat uwe torens-hitte haer aen-grijpe.

9   Haer treffelick-paleys dat werde woest:
Dat gheen inwoonder zy in hare tenten:
Want zy vervolgen, dien ghy hebt geslagen:
En maken een verhalingh van de smert
Der ghene, die ghy zelfs gewondet hebt.
⁺ Doet ghy verkeertheid toe, tot haer verkeertheid;
En wilt doch niet toelaten dat zy oyt
Tot u gerechtigheid, Heer, komen zouden.

10   Laet-z’ uyt-gedelght zijn uyt des levens boeck,
En by de vrome niet geschreven worden.
Doch ick ben zeer-ellendigh, end’ in smerte.
Vw heyl, ô God, zet my op eenen burght.
Ick zal Gods naeme prijzen met gezangh,
En met danckzeggingh zal ick hem groot maken:
⁺ En ’t zal God liever zijn, dan eenen os,
Of als een stier met hoornen en splijt-klauwen.

11   De nedrigh zullen bly zijn, als-z’ het zien:
En ghy die Gode zoeckt, uw hert zal leven:
Want God de Heer hoort die daer zijn nood-durftig:
⁺ End’ hy verachtet zijn ghevanghen’ niet.
Dat hem den hemel, aerde, ende zeen,
En alles wat daer inne wriemelt, prijze:
Want Sion zal van God behouden zijn:
En hy zal Iudas steden vveer op-bouwen:

12   Zoo datmen aldaer weder woonen zal,
En datmen haer in erff’nis zal bezitten.
En ’t zaet van zijne knechten zal haer erven:
Zijns naems lief-hebbers zullen daer in zijn.

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

+ 14