Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXVIII. PSALM.

Een Psalm, Davids lied: voor den Opper-zanghmeester.

1   DAt God opstae, zoo zullen zijn
Vyanden haest verstroyet zijn,
Zijn haters voor hem vlieden:
Ghy zult-ze daer verdrijven heen,

[p. 216]

[Datheen]

Die op de wolcken vlieght end’ vaert,
End’ een Heer is seer wijdt vermaert,
Eeuwigh Godt is sijn name.

3   Verblijdt u in Godt met ootmoet,
Hy is der Weesen Vader goet,
End’ een beschermer krachtigh
Der Weduwen in billigheydt,
In den Tempel vol heyligheydt
Heeft hy sijn woonst’ eendrachtigh.
Hy is die den eensamen geeft,
Een huys dat vol van kind’ren leeft
Na haer lanckwijligh wachten.
De gevangenen hy ontslaet,
End’ verstrickt de boosdaders quaet,
Ia laets’ in ’t landt versmachten.

j. Pause.
4   Als ghy u volck, Heer, hebt geleydt,
End’ ginght voor hen wijdt ende breydt
In de groote woestijne:
Doen beefde dat aerdtrijck met een,
De Hemelen druypten gemeen,
Heer, voor uwen aenschijne.
Oock desen Bergh Sina soo groot,
Voor u aenschijn, O Heer, verschoot,
Godt Israels gepresen.
Ghy hebt ons den regen vruchtbaer
Gegeven, end’ getroost daer naer,
V erfdeel uytgelesen.

5   Ghy verquickt u volck goedertier:
End’ maeckt dat een yegelick dier
Daer woont sonder verderven,
Vwen kind’ren deelt ghy u goet,
In kruys geeft ghy hen goeden moet,
Sonder troost sy niet sterven.
Ghy hebt na uwe goedigheydt,
Den reynen jonghvrouwen bereydt,
Een oorsaeck, soo ’t mach blijcken,
Om te singen in ’t gantsche landt,
Als onse vyanden met schandt,
Veldt-vluchtigh moeten wijcken.

6   De Koningen seer groot geacht,
Zijn haestelick met all’ haer macht
Gevloden, soo wy weten:

[p. 217]

[De Brune]

Ghelijck den roock verdreven wordt.
De goddelooze zullen
Voor Godes aengezicht vergaen,
Gelijck het wasch voor ’t vier versmelt.
⁺ De vromen zullen blijde
Voor Godes aengezicht van vreughd’
Op-springen, ende met gejuygh,
Van blijdschap vrolick wesen.

2   Zinght Gode, Psalm-zinght zijnen naem.
Hooght hem de wegen, die daer rijdt
In vlack’-en-lieve-velden:
Om dat zijn naeme Heere is:
⁺ En springht voor hem, met vreughde, op:
Hy is der weezen vader;
Een weduw-richter; God die daer
Is in de woonst zijns heylighdoms.
Een God die daer d’eenzaeme
Zet in een volle huysgezin:
En slaeckt gheboeyde: maer die daer
Zich af-keert, woont in ’t dorre.

I. Pause.
⁺ 3   Doe ghy, God, voor uw volck uyt-tooght,
Doe ghy in de woestijne tradt. Sela!

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 218]

[Datheen]

Godts huys-genooten hebben stil,
’t Goedt deses volcks na haren wil
Gedeelt, end’ uytgemeten.
Al is ’t dat ghij die al-gemeyn
Godts volck zijt uyt genaed’ alleyn,
Hier voormaels hebt geleken,
Den genen die daer sitten hart
Tusschen ketels, als kolenswart,
In oneeren versteken.

7   Nochtans als ghy sult trecken uyt,
In ’t velt met basuynen geluyt,
Ghy werdt schooner in d’oogen,
Als der Duyven vleugelen kleyn
Zijnde met Goudt end’ Silver reyn
Verciert end’ overtogen.
Als ons’ Godt door ’t lant henen gingh,
Ende de Koningen aenvingh
Te roeyen uyt haer woone,
Soo wierdt dat landt reyn, wit en klaer,
Gelijck de sneeuw is voor en naer,
Op Salmon den Bergh schoone.

ij. Pause.
8   Godts Bergh die is seer wonderbaer,
Gelijck Basan den Bergh voorwaer
Staet hy hoogh onbesweken.
Wat is dat ghy Bergen rebel,
Met al uwen steenrotsen fel,
Godts Bergh soeckt te versteken?
Godt heeft desen Bergh breedt en wijdt
Verkoren tot sijn woonst’ altijdt,
Na sijn goetheyt gepresen,
Daer hy eeuwigh van nu voortaen,
Sal woonen sonder te vergaen,
Dit sal sijn ruste wesen.

9   Veel duysent Engelen seer schoon,
Dienen den Heer voor sijnen Throon,
End’ zijn oock sijn Heyr-krachten:
Door hen doet hy seer groot geweldt,
Soo hy tot Sina heeft in ’t veldt,
Voormaels getoont met machten.
O Heer, ghy zijt gevaren op,
Brekende der vyanden kop,
Nemende die gevangen:

[p. 219]

[De Brune]

Zoo daverd’ heel de aerde;
De hemels dropen oock voor God,
Zelfs Sinaï, voor Gods aenschijn,
Des Gods der Isr’eliten.
⁺ Ghy hebt zeer milden reghen, Heer,
Doen neder-druypen, en uw erf,
Vermoeyt en mat, gestercket.
Vw troupe-volcks die woond’ daer in:
Door uwe goedigheid, ô God,
Verzaeght ghy den verdruckten.

4   De Heere die gaf sprekens-stof:
Daer was een over-groote schaer
Der boden van goe’ tijdingh’.
⁺ De Vorsten groot van oorloghs-macht
Die vloden wegh, die vloden wegh:
Die t’huis bleef, roof uyt-deelde.
⁺ Al laeght ghy-lieden tusschen twee
Steen-reken, zoo vvierd ghy gelijck
Als vleughels eener duyve,
Gelijck met zilver over-deckt;
En welckers veders zijn ghelijck
Met geel goud uyt-gesneden.

5   Wanneer d’almachtigh God aldaer
De Koningen verstroyet heeft,
Werdt zy sneeuw-wit als Tsalmon. II. Pause.
⁺ De bergh van Basan is Gods bergh.
Een bultigh bergh is Basans bergh.
O ghy gebulte bergen,
Wat springht ghy op? God heeft dien bergh
Tot zijne wooningh gansch-begheert:
God zal-der eeuwigh woonen.
⁺ Gods waghens ende ruytery,
Die zijn tien duyzent tweemael sterck,
De duyzenden verdubbelt.

6   De Heere die is onder hen,
Een Sinaï in heyligheid:

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

[p. 220]

[Datheen]

Ghy hebt heerlicke gaven fijn,
Ons die verstroyt hier en daer zijn,
Rijck’lick laten ontfangen.

10   Ghy hebt uw’ vyanden verjaeght,
Om by u volck seer onvertsaeght
Te woonen vroegh end’ spade.
Gelooft zy Godt, die ons met een
Onderhoudt, end’ zegent gemeen
Door sijn kracht end’ genade.
Godt de Heer is ons’ saligheyt,
Hy toont ons sijn goetjonstigheyt
Door verlossingen machtigh.
Het is Godt die sijn volck vry stelt,
End’ maeckt dat het blijft ongequelt
Van ’s doots gewelt seer krachtigh.

iij. Pause.
11   Het is Godt die in stucken breeckt
Den kop, ja in den gront versteeckt
’t Getal onser vyanden.
Hy sal gantsch breken end’ verslaen
Dat hooft der gener die voort-gaen
In haer sonden end’ schanden.
Godt spreeckt, mijn uytverkoren al
Vyt Basan ick verlossen sal,
Die nu is seer hooghmoedigh.
Ick wilse fraey ende gesont,
Vyt des Meyrs alderdiepsten gront,
Trecken met mijn handt goedigh.

12   Ghy sult dan baden uwen voet
In all’ uwer vyanden bloet,
Die ghy slaen sult end’ jagen,
Daer sal lecken een yeder hondt
’t Bloedt uwer haters, die gewondt
Sullen zijn, end’ verslaghen.
Men sagh daer, O mijn Godt end’ Heer,
Op-breken end’ voortgaen met eer,
d’Arck’ des Verbonts gepresen:
De Sangers voor haer henen gaen,
End’ de Speel-lieden volgen aen,
Met gesangh uytgelesen.

13   De jonge Maeghden loven t’saem,
Met ghesangh, daer des Heeren Naem,
Met haer trommelen reyne,

[p. 221]

[De Brune]

Ghy vaert op in de hooghte:
Ghy hebt ’t ghevangenisse zelfs
Gevanckelick heen wegh ghevoert:
⁺ Ghy krijght den mensche gaven:
Iae oock de weder-hoorigh’ zelfs,
Op dat-ze by u, Heere God,
Geduerigh zouden woonen.
Gelovet moet de Heere zijn;
Hy overlaed ons dagh by dagh:
Die God is onze heyland. Sela!

7   Die God is ons een God gewis
Van een volkomen zaligheid:
En by den Heer, den Heere,
Daer zijn uytkomsten voor de dood. III. Pause.
⁺ Voorzekerlick God zal den kop
Van zijn vyanden dempen;
Den haire-schedel van de geen’,
Die in zijn schulden henen gaet.
De Heere heeft ghesproken:
Ick zal weer-brengen uyt Basan,
Iae ick zal uyt de diepten zelfs
Der zee u weder-brenghen.

⁺ 8   Op dat ghy uw voet, jae de tongh
Van uwe honden, steken mocht
In ’t bloed van uvv vyanden,
Iae van een yeghelick van haer.
Vw ganghen hebben zy, ô God,
Gezien, jae mijns Gods ganghen,
Mijns Koninghs, in het heylighdom:
De zanghers ginghen voren heen,
Daer naer de snaren-speelders:
⁺ De maeghden trommelend’ in ’t midd’:
Looft God den Heer in de ghemeynt’.
Ghy die uyt Isr’el vloeyet.

9   Daer is de kleene Benjamin,
Die over haer geheerschet heeft:

+ 10

+ 11

+ 12

+ 13

[p. 222]

[Datheen]

End’ seggen: O ghy Israel,
Looft den Heer met gesangh end’ spel,
Onder u in ’t gemeyne.
Daer is Benjamin die nu heeft
Groote macht, om dat ghy hem geeft,
Te heerschen over velen:
Iuda, Zabulon, Nephtalin,
Met haer Vorsten zijn komen in,
Vrolick voor u te spelen.

iiij. Pause.
14   Israel, Godt geef u dat ghy
Sijn Koninghrijck aenschouwet vry,
Hy regeert al uw’ wercken:
Wilt doch, Heer, ghy die ons bemint,
’t Werck dat ghy nu in ons begint,
Volvoeren end’ ons stercken.
Om uwes Tempels wil, O Heer,
Sullen u de Koningen eer
Bewijsen met off’randen:
Dies wilt met kracht over al snel,
De boose met haer wapen fel,
T’samen brengen ter schanden.

15   Wilt de wreede Stieren verdoen,
End’ jagen de Volckeren koen,
End’ haer heyrkrachten dwingen:
Heer brenght de stoute tot ootmoet,
Op datse u vallen te voet,
End’ u tribuyt toebringen.
De Heeren Egypti seer rijck,
Ende de Mooren al gelijck,
Met toe-gevouwen handen,
Sullen hen begeven al t’saem
Tot u, end’ prijsen uwen naem,
End’ loven met verstanden.

16   Prijst dien Godt, die hooger gewis
Op-vaert, dan selfs den Hemel is,
Die hy gemaeckt heeft reyne.
Hy is ’t die dat donderen maeckt,
Daer van den Hemel beeft end’ kraeckt,
Door sijn sterckheydt alleyne.
Sijn almachtigheydt doch bekent,
Sijn heerlickheyt schijnt sonder endt,
In ’t landt Israels binnen:

[p. 223]

[De Brune]

De Vorsten oock van Iuda,
Met alle haer vergaederingh;
De Vorsten oock van Sebulon,
De Vorsten van Naphtali. IV. Pause.
⁺ Vw God heeft uwe sterckt’ gelast:
Wilt doch verstercken Heere God,
Dat ghy aen ons gewrocht hebt.
De Koninghen die zullen u
Gheschenck toe-brengen, om de wil
Vws tempels te Ierus’lem.

⁺ 10   Scheldt ghy het wilt ghediert’ des riets,
Bestraft de stier-vergaderingh,
En kalvers van de volcken:
En dien, die zich daer onder-werpt,
Met stucken zilvers. Hy verstroyt
De volcken, die krijgh lusten.
Daer zullen rijcks-gezanten zelfs
Voort-komen uyt Egypten-land:
Het Mooren-land zal haesten
Zijn handen tot God op te slaen.
⁺ Zinght God ghy rijcken van der aerd’:
Psalm-zinghet God den Heere.

11   Die in der hem’len hemel rijdt,
Dewelcke daer van ouds af is.
Ziet hy gheeft zijne stemme:
Een stemm’ van sterckt’. Gheeft Gode sterckt’:
Zijn hooght’ is over Israël,
En zijne macht-en-sterckte,
Is boven in de hooghe lucht.
O God ghy zijt zeer vreesselick,
Vyt uwe heylighdommen.
⁺ De God van Israël die geeft
Den volcke sterckte ende kracht.
Gelooft zy God de Heere.

+ 14

+ 15

+ 16

+ 17

[p. 224]

[Datheen]

Hy is die alsins blijcken doet,
Sijn groote kracht in overvloet,
Die niet is om verwinnen.

17   Ghy zijt, O Heer, seer wonderbaer,
In al die plaetsen daer ghy klaer
Vw’ heerlickheydt toont krachtigh:
Israels toeverlaet ghy zijt,
End’ uwes volcks kracht, dies altijt
Looft men u, Heer, almachtigh.