Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxviij. Psalm.

Stem: xxxvj.

1   STaet op, Heer, toont u onvertsaeght,
Soo werden verstroyt en verjaeght
Seer haest al uw’ vyanden:
Die Godt altijdt hebben gehaet,
Sullen voor hem met schand en smaet
Vlieden in allen landen:
Ons Godt met een verdrijven sal
Sijner vyanden ’t gantsch getal,
Ia als roock doen verswinden,
Gelijck dat Was smelt voor dat vyer,
Sal hy alle godtloosen hier
Verteeren en verslinden.

2   Doch sullen de vrome verblijdt,
Heer, uwen naem singhen altijdt,
End’ haer in u verblijden,
Sy werden van herten verheught,
End’ sullen voor Godt maken vreught,
Iuychende t’allen tijden.
Singht nu vrolick, end’ looft den Heer,
Verbreydt met vreught sijnes Naems eer,
Prijst sijn heerlickheyt t’same,

[p. 215]

[De Brune]

Zullen u belijden:
Alle volcken t’saem
Zullen u belijden;
En de natien zullen
Bly zijn, met gejuygh.

2   Vermids dat ghy met recht zult richten
De volcken, ende dat ghy zult
De natien, Heer, op aerden leyden. Sela!
⁺ De volcken zullen u, ô God,
Alle ’t volck u loven,
d’Aerd’ zal haer vrucht geven:
God, jae onzen God
Zal ons zegen geven:
En al d’aerdrijcks eynden
Zullen hem ontzien.

+ 3