Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXVI. PSALM.

Gebed, een Psalm: voor den Opper-zanghmeester.

1   GHy gansche aerde juyghet Gode,
Psalm-zinght de eere zijnes naems.
Geeft zijn lof eer’: en zegget Gode;

[p. 210]

[Datheen]

2   Dat u dan, O mijn Godt ghepresen,
De wereldt roeme met ootmoet,
V lof moet oock ghesonghen wesen,
Alsins met stemme klaer end’ soet.
Komt hier end’ wilt doch wel aenmercken
De daden Godts des Heeren mijn,
Hoe wonderlick dat oock sijn wercken
By der menschen kinderen zijn.

3   Hy verdrooght dat groote Meyr krachtigh,
Datmen drooghs voets kan gaen daer door,
Dies wy sijn volck in liefd’ eendrachtigh,
Hem seer vrolick dancken daer voor.
Sijn heerschappy sal eeuwigh blijven,
Sijn ooghe de volcken aensiet:
Wie van hem wijckt, sal niet beklijven,
Maer vernedert werden tot niet.

4   Ghy volckeren wilt u begeven
Om Godt te prijsen boven al,
Dat sijn naem seer hoogh zy verheven,
Van allen in dit aerdtsche dal.
Hy is ’t die ons bewaert ons leven,
Die voor ons sorght tot ons behoedt,
Op dat wy niet vallen noch beven,
Ia dat niet slibber onsen voet.

5   Ghy hebt ons doorsocht, Heer ghenadigh,
Ende beproeft alle ghelijck,
Alsoomen door dat vyer ghestadigh,
Dat silver loutert van den slijck.
Ghy hebt ons van den onbekenden
Vyanden laten zijn ghevaen,
End’ hebt ons, Heer, op onsen lenden
Met een groot last swaerlick belaen.

Pause.

6   Men heeft op ons hoofden gheklommen,
Soo men beklimt een Kemel-dier,
Als beesten werden wy al-ommen,
Gedreven door water end’ vyer.
Daer na hebt ghy ons Heere goedigh
Vertroost, dies ick tot u huys reyn,
Wil brengen mijn off’randen bloedigh,
End’ mijn beloften groot end’ kleyn.

7   Mijn beloften sal ick betalen,
Die mijn lippen hebben ghedaen,

[p. 211]

[De Brune]

Hoe vreeslick zijt ghy in uw werck!
Heer, om de grootheid van uw sterckte,
Zoo zullen uw vyanden zich
Geveynsdelick u onder-werpen.
⁺ De gansche aerd’ aenbidde u:

2   Dat u de gansche aerd’ Psalm-zinghe:
Dat zy Psalm-zinghe uwen naem. Sela
Komt, ende ziet de daden Godes:
Hy is van werckingh vreesselick,
Aen alle kind’ren van den mensche.
⁺ Hy heeft de zee in ’t droogh gekeert.
Men gingh door die rivier te voete:
Daer waren wy in hem verheught.

3   Hy heerscht met zijne macht voor eeuwigh:
Zijn ooghen op de Heyd’nen zien.
Laet zich d’afvalligh’ niet verheffen. Sela!
⁺ Ghy volcken lovet onzen God,
En laet de stemme zijns roems hooren.
Die onze zielen heeft gestelt
In ’t leven; die niet toe zal laeten,
Dat onzen voet oyt wanck’len zou.

⁺ 4   Want ghy hebt ons, ô God, beproevet,
En ghy hebt ons geloutert, Heer,
Gelijckerwijs men ’t zilver loutert.
Ghy hebt ons in het net ghebracht;
Een band geleydt om onze lenden;
Den mensch doen rijden op ons hooft. Pause.
⁺ Wy quamen in het vyer en ’t water:
Ghy bracht ons tot ververssingh uyt.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 212]

[Datheen]

Die in den noodt end’ in mijn qualen,
Vyt mijnen monde zijn gegaen.
Ick wil u, Heer, veel vett’ off’randen
Der Rammen op uwen Altaer,
End’ der Bocken met vyer verbranden,
Daer toe oock veel Runderen swaer.

8   Ghy al die Godt vreest weest doch stille,
Komt tot my, hoort en wilt verstaen,
Want te verhalen hebb’ ick wille
Dat goed’ dat my Godt heeft gedaen.
Als ick hem hebb’ gebeden klachtigh,
Hy heeft my haest verhoort voorwaer,
Dies heeft mijn tong’ oorsaeck waerachtigh
Hem te loven vry openbaer.

9   Waer ’t dat ick hadd’ genomen voren
In mijn gemoedt eenigh onrecht,
Soo hadde Godt niet willen hooren
Dat gebedt van my sijnen knecht.
Maer ick mach met rechte wel spreken,
Dat my Godt altijdt verhoort heeft:
Mijn smeecken heeft hy noyt versteken,
Soo langh als ick hebbe geleeft.

10   Gelooft zy mijn Godt vol genaden,
Die mijn gebeden niet verstoot,
Die van my (met ellendt beladen)
Niet afwendt sijn goedigheydt groot.