Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXIII. PSALM.

Davids Psalm: als hy in de woestijne van Iuda was.

1   O God, ghy zijt mijn stercke God:
Ick zoeck u in den daeghe-raede.
Mijn ziele die is nae u dorstigh:
Mijn vleesch verlanght nae u, in ’t land,
Dat dorr’ en mat is, zonder water.
⁺ (Voorwaer ick hebb’ u aengheschouwt
In ’t heilighdom, en daer ghezien

+ 2

[p. 202]

[Datheen]

Mocht ick met hert end’ monde reyn,
V altijdt loven, Heer, ghepresen.

Pause.

4   Als ick rust op dat bedde mijn,
End’ overlegg’ al uwe krachten,
Soo moeten dan al mijn gedachten
Des nachts met u onledigh zijn.
Want in mijn verdriet en mijn sorgen,
Hebt ghy my geholpen eenpaer:
Dies prijs ick u: ghy hebt voorwaer,
Met uw’ vleugelen my verborgen.

5   Mijn ziel hanght u so vast’lick aen,
Datse van u geensins kan wijcken:
Vw’ hant bewaert my desgelijcken
Voor allen die my teghenstaen.
Maer sy die mijn ziel met onweerde,
Overvallen willen met leet,
Sullen in den afgront seer wreet,
Verstooten werden onder d’eerde.

6   Versneden wert tot stucken kleyn
Met den sweerd’, end’ tot roof gegeven
Den Vossen en Dieren daer neven,
’t Goet mijner vyanden ghemeyn.
Dan sal de Koningh hem verblijden,
In uw’ overwinninghe, Heer,
Wie u kent sal u lof, end’ eer
Vytbreyden klaer aen allen zijden.

7   Daerom de leughen-monden al,
Hoe valschelick datse oock spreken,
Sullen gestopt zijn end’ versteken,
Soo datse niemant helpen sal.