Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxiij. Psalm.

Stem: xvij.

1   O Godt, geen Godt hebb’ ick dan u,
Van ’s morgens aen bid ick u Heere,
Mijn ziel verlanght na u gaer seere,
Die gantsch in my versmeltet nu,
Geheel verdrooght is mijn lichame,
Mijn krachten vergaen al gelijck:
My dorstet als een dorr’ aertrijck
Na u in dees’ plaets onbequame.

2   Op dat ick noch eens aensien mach
Vw’ heerlickheydt, na dit benouwen,
Soo ick die lieflick te aenschouwen
In uwen schoonen Tempel plach.
Want veel beter is uw’ genade
Dan ’s menschen leven selfs hier is,
Daer sal oock mijnen mondt gewis
Vwen lof spreken vroegh end’ spade.

3   Daer sal ick singen uw’ eer klaer,
Soo langh als ick werd’ in dit leven
V met handen hoogh op-geheven,
Sal ick, O Godt, aenroepen daer.
Dit soude mijns herten vreught wesen,
End’ oock al mijn geneught alleyn,

[p. 201]

[De Brune]

Zy zouden alle, in een schaele
Te zaem gewogen, lichter zijn,
⁺ Dan d’ydelheid. Vertrouwt u niet,
Op roovery, of onderdruckingh.

5   In God is mijn heil en mijn eer,
Hy is de rotz-steen van mijn sterckt’.
Mijn toevlucht is in God, de Heere:
Vertrouwt op hem tot aller tijd:
Ghy volck, stort uw hert voor hem uyt:
God is ons eene toevlucht-plaetse. Sela!

6   Verydelt u niet: als de macht
Zeer aenwast, zetter ’t hert niet op.
⁺ God sprack eens, en ick hoorde ’t tweemaels,
Dat God de sterckte toebehoort.
De goedheid komt u oock toe, Heer:
Want ghy elck nae zijn werck vergeldet.

+ 7

+ 8