Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LXII. PSALM.

Davids Psalm, voor den Opper-zanghmeester, over Ieduthun.

1   MYn ziel is immers Gode stil;
Van hem is mijn behoudenis.
Hy is mijn rots, mijn burght, mijn heiland,
Zoo dat ick niet zeer wanck’len zal.
⁺ Hoe langhe zult ghy-lieden noch
Quaed teghen eenen man aen-stichten?

2   Ghy zult al werden om-ghebracht,
En zijn als een ghebogen wand:
Gelijck een muer hard aen-gestooten.
⁺ Zy raed-slaen maer alleenelick.
Om hem te stooten van zijn hooght.
In leugen hebben zy behagen.

3   Zy zegh’nen wel met haren mond,
Maer met haer binnenst’ vloecken zy. Sela!
⁺ Doch ghy, ô mijne ziel, zwijght Gode:
Want mijn verwachtingh is van hem: Pause.
⁺ Hy is mijn rotz-steen en mijn heil,
Mijn hoogh vertreck: ick zal niet wanck’len.

⁺ 4   Ghemeyne lie’n zijn ydelheid,
De groote leughen-en-bedrogh.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 200]

[Datheen]

6   Maer de menschen machtigh end’ rijck
Zijn ydelheydt alle ghelijck,
Yeder van hen te feylen pleget:
Weeght ydelheyt, end’ oock met dien
De Menschen al, soo sult ghy sien
Dat ydelheyt veel swaerder weget.

7   Op onrecht u doch niet verlaet,
Op ghewelt noch stelen niet staet,
Wilt aen ydel dingen niet hangen:
Komt u ’t goedt toe met overvloedt,
Wilt daer med’ u hert end’ gemoedt
Geensins laten wesen bevangen.

8   De Heer spreeckt dickwijls in sijn Woort,
Alsoo ick dat hebbe ghehoort,
Dat hy alleene zy almachtigh,
Ghy zijt, Heer, vol genaden soet,
Die den mensche wat recht is doet,
Na sijn verdienst, door uw’ hant krachtigh.