Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lxij. Psalm.

Stem: xxiiij.

1   HOe seer dat mijn ziel is ghequelt,
In Godt wert sy gerust gestelt,
Want hy is mijn toevlucht alleene,
Mijn troost, mijn bystant in der noot,
Mijn kracht, die my voor den val groot
Seer wel bewaert, end’ anders geene.

2   Hoe langhe sult ghy alle staen
Om te schaden en doodt te slaen?
Ghy werdt noch met schanden versteken:
Als een wandt die daer valt, sult ghy,
End’ als een oude muyr daer by,
Van selfs vergaen, scheuren end’ breken.

3   Sy en gedencken anders niet,
Dan om t’onderdrucken met vliet
Hem, dien ghy wilt verheffen Heere.
Leughen behaeght hen metter daedt,
Haer woort is soet, maer ’t herte quaedt
Is vol vloeckens, end’ vol oneere.

4   Maer ghy, mijn ziel, wilt doch voortaen
Met ghedult op den Heere staen,
Op hem staet mijn hoop end’ betrouwen,
Hy is mijn troost, end’ niemandt el,
Mijn Heylandt, die my bewaert wel,
Geen schandt noch leet kan my benouwen.
Pause.
5   Godt is mijn eer, mijn heyl, mijn kracht,
Mijn toevlucht, mijn sterckte, mijn macht:
Ghy volckeren wilt hem betrouwen:
Komt end’ stortet doch allegaer
Voor Godt uwe herten eerbaer,
Op hem alleen willen wy bouwen.

[p. 199]

[De Brune]

⁺ 5   Zoo zal ick uw naem Psalm-zinghen,
In all’ eeuwen:
Op dat ick zoo dagh aen dagh
Mijn geloften mocht betalen.

+ 7