Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lx. Psalm.

1   HEer, die ons hebt verstooten al,
En verstroyt in kruys en misval,
Die op ons toornigh geweest zijt,
Troost ons wederom nu ter tijt:
Ghy die d’aerde beweeght met kracht,
En die scheurt, ja klieft met der macht,
Wilt haer schaed en breucken genesen:
Want gantsch vervallen is haer wesen.

2   Ghy hebt u volck swaerlijck gekrenckt,
Ende met tuymel-wijn ghedrenckt,
Soo datse zijn ghevallen slecht:
Maer ghy hebt weder opgherecht
Een teecken uwen knechten t’saem,
Die trouw’lick vreesen uwen naem,
Dat sy ’t hoogh uytsteken end’ toonen,
End’ sekerlick daer onder woonen.

3   Op dat, Heer, u ghelieft volck zy
Van den vyanden gemaeckt vry,

[p. 193]

[De Brune]

Dat God, in Iacob, heerscher is,
Tot aen de eynden van de aerd’. Sela!

6   Laet haer dan ’s avonds weder-keeren;
Laet haer, gelijck de honden, tieren,
En om de stad zoo henen gaen:
⁺ Laet haer om-zweven, zelfs om spijs:
En al en zijn-ze niet verzadight,
Laet haer vernachten-ende-huylen.
Maer dat ick uwe sterckte zingh,
En ’s morghens uwe gunste juygh.

⁺ 7   Om dat ghy my geweest zijt, Heere,
Een hoogh-vertreck, een toevlucht-plaetse,
Ten dage als my bange was.
O ghy mijn sterckt’, ick zal van u
Psalm-zinghen: want God is mijn burght,
God mijner goedertierenheid.

+ 9

+ 10