Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LIX. PSALM.

Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, Altascheth: doe Saul gezonden hadde, die zijn huys bewaren zouden, om hem te dooden.

1   REdd’ my, mijn God, van mijn vyanden;
En stelt my op een hooghe vestingh
Voor hen, die tegen my op-staen:
Redd’ my van werckers des on-rechts:
Verlost my van die nae bloed dorsten:

[p. 190]

[Datheen]

Alle Volcken end’ Heyd’nen doen.
Bewijst doch, Heer, dien geen genade
Die uyt moetwille doen dat quade:
’s Nachts zijnse hier end’ daer by een,
End’ huylen als honden onreen.

4   Omher gaen sy t’saem met quaet spreken,
Haer woorden als sweerden scherp steken,
Sy segghen onder hen mitsdien,
Wie sal ons hooren ofte sien?
Maer ghy sult haer roemen, O Heere,
Nochtans eenmael bespotten seere,
De hooghmoedighe sult ghy daer
Belacchen, Heer, in ’t openbaer.

5   Sonder u is, Heer, haer macht geene,
Daerom begeef ick my alleene
Tot u, Heer, die mijn toevlucht zijt,
End’ mijn bewaring’ t’aller tijt.
Godt, wiens goetheyt ick hebb’ gesmaket,
Voorkomt mijn ongeluck, end’ maket
Dat ick noch mijnen lust sien sal
Aen mijn vyanden over al.

Pause.

6   Maer laetse niet doot zijn gesmeten,
Dat de mijne sulcks niet vergeten:
Maer verstroytse door uwe kracht
Over al, end’ maecktse veracht.
Heer, die onse schildt zijt bevonden,
Slaetse door uw’ kracht gantsch te gronden,
Harer lippen sonden seer groot
Verdienen recht angst ende noot.

7   Verstrickts’ in haer hooghmoedigh wesen,
Haer boosheyt is hoogh opgeresen:
Alle haer doen is in ’t ghemeen,
Vloecken ende lieghen met een.
Laet uwen toorn wesen ontsteken,
Wiltse verdoen, end’ gantsch verbreken:
Verderfts’ in onghenaden Heer,
Ende verdelgtse langhs soo meer.

8   Doet dit, Heer, datmen mach bemercken,
Den Godt Iacobs niet om verstercken,
Die eeuwigh heerschet met bescheet
Over ’t geheel aerdtrijcke breet.

[p. 191]

[De Brune]

⁺ Want ziet zy leggen mijn ziel lagen:
De stercke rotten teghen my,
Heer, zonder mijn misdaed, of zond.

2   Zy loopen, schicken-en-bereyden,
Daer ick gheen misdaed hebb’ bedreven.
⁺ Waeckt op, ontmoet my, en aen-merckt:
Iae ghy, Heer, der heyrscharen God;
God Israëls wilt doch ontwaecken,
Om alle Heyd’nen te bezoecken:
Neemt geen van allen in genaed,
Die trouwloos ongherechtheid doen. Sela!

3   Zy keeren tegen ’s avonds weder;
Zy gaen en keeren, als de honden,
Rondom de stad: Ziet, met haer mond
Zoo storten-z’ overvloed’lick uyt:
⁺ Op hare lippen zijn-der zweerden.
Want wie hoort zulcks? is hare tale.
Maer ghy zijt, Heer, die haer belacht,
En die met alle Heydens spot.

⁺ 4   ’k Wacht op u, teghen zijne sterckte:
Want God die is mijn hooghe vestingh’.
God mijner gunst ontmoet my doch.
God zal my op mijn spyen doen zien. Pause.
⁺ En wilt haer doch niet omme-brenghen,
Op dat het mijn volck niet vergete:
Doet-z’ omme-zweven, door uw macht,
En velt-ze neer, Heer, onze schild:

5   Velt-z’ om haer monds schuld, ’t woord der lippen:
⁺ Laet-z’ in haer trots ghevangen worden,
En om den vloeck, en leugen-tael,
Die zy vertellen t’elckemael,
Verteert-z’ in grimmigheid, verteert-ze,
⁺ Dat zy niet meer zijn; laet-ze weten,

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

[p. 192]

[Datheen]

Sy sullen ’s avonts weder keeren,
Huylen end’ rasen met oneeren:
Sy sullen als honden met haest,
De straten om-loopen verbaest.

9   Daer na sal hen de hongher stranghe
Omher der stadt doen loopen banghe,
Sy sullen moeten slapen gaen,
Zijnde met hongher scherp bevaen.
Dan sal ick singhen end’ verkonden
Opentlick, end’ tot allen stonden
Vwe kracht end’ goetheyt soo saen,
Als den dagh klaer sal vanghen aen.

10   Want ghy zijt mijn toevlucht alleyne,
End’ in noot mijn beschuttingh reyne:
Daerom sal ick altijdt, O Heer,
Met lof-sangh verbreyden u eer.
Want Godt is mijn sterckheydt ghepresen,
Die my in mijn ellendigh wesen
Dat my steedts is ghekomen aen,
Genadelick heeft by-ghestaen.