Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lix. Psalm.

1   O Heer, ick ben van mijn vyanden
Omringt, verlost my uyt haer handen,
Van de boose wilt my ontslaen,
Die uyt haet na mijn leven staen,
Van den boosdader wilt my vrijden,
Die niet dan quaet soeckt t’allen tijden,
Van den bloedigen handen fel
Deses bloethonts verlost my snel.

2   Want siet, sy loeren na mijn leven,
In een verbont sy hen begeven,
Al de sterckste vanghen sulcks aen,
Daer ick hen niet hebbe misdaen.
Daer toe is ’t datse hen nu stellen,
Op datse my t’onrechte quellen:
Dies waeckt op, Heer, end’ daer insiet,
Voorkomt my doch in dit verdriet.

3   Ia ghy, O Heere der Heyrkrachten,
Die Israels Godt zijt vol machten,
Waeckt op, siet doch wat nu seer koen
Pause.

[p. 189]

[De Brune]

⁺ 4   Laet haer, ghelijck als water, smelten,
En laet haer daer zoo drijven heen.
Zet hy zijn pijlen; dat-ze zijn
Als of die af-ghesneden waren:
Laet hem gaen als een sleck: laet haer,
⁺ Als een misdracht, de zonn’ niet zien.

5   Eer dan uw potten oyt vernemen
Het branden van den doren-struyck:
Zoo zal hy hem, in grimmigheid,
Gelijck met een storm-wind verdrijven.
⁺ De vrome die zal blijde zijn,
Als hy de wraeck aenschouwen zal.

6   De vrome die zal zijne voeten
Afwasschen, in der boozen bloed.
⁺ De mensch zal zeggen; Iae gewis,
Daer is vrucht voor den vromen mensche.
Daer is dan immers nu een God,
Die richt-en-oordeelt op der aerd’.

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8