Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lviij. Psalm.

1   GHy Raedts-Heeren laet my doch hooren,
Die my tegen zijt allegaer:
Seght my eens ter trouwen voorwaer,
Is ’t oock recht dat ghy u neemt voren,
Seght ghy Adams kind’ren wel an,
Soeckt ghy recht te doen yeder man?

2   Och neen ghy, maer in uwen daghen
En bedenckt ghy niet dan boosheyt,
End’ allerley ongerechtheyt
Met uw’ valsche maten end’ wagen.
De boose zijn van Godt soo saen
Vervremt, als sy ’t leven ontfaen.

3   So haest sy verwerven dit leven,
Door leugenen wijcken sy af?
Sy gaen swanger met gift seer straf,
Als een Slange tot quaet begeven,
Als een Adder loos, die niet hoort
Des ghesanghs niet een enckel woort.

4   Sy wil den Toovenaer niet hooren,
Hoe lief en schoon dat hy oock spreeckt,
De keel en tanden, Heer, hen breeckt,
Door uw’ kracht, die ghy pleeght t’oorbooren,
Breeckt hen de tanden: want soo fel
Zijn sy als jonghe Leeuwen snel.

Pause.

5   Als water dat daer vloeyt op eerden,
Sullen sy oock van selfs vergaen.
Haer pijlen diese schieten saen,
Sullen t’samen gebroken werden.

[p. 187]

[De Brune]

’k Zal vroegh op-waken in den dagheraed:
Ick zal u, Heere, onder volcken loven:

6   ’k Zal onder volcken u Psalm-zingen, Heer.
⁺ Want uw gunst is groot tot den hemel toe:
En uwe waerheid tot de boven-wolcken.
Verheft u boven d’hem’len, ô mijn God:
Vw eere die zy over all’ de aerde.

+ 7