Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LVI. PSALM.

Davids gouden kleynoot, voor den Opper-zanghmeester, op Ionath Elem Rechokim: als de Philistijnen hem te Gath gegrepen hadden.

1   ZYt my genadigh, ô God, want de mensch
Die zoeckt my op te slocken t’eenemael:
De strijder dringht op my den ganschen dagh:
Mijn spieders zoecken daeghlicks

[p. 182]

[Datheen]

3   Sy rotten t’saem met ghewelt onbedacht:
Sy loeren end’ bespieden dagh end’ nacht
Mijn gangen, end’ soecken in hare macht
Te hebben mijn ziel reyne.
Op haer listigheyt staet haer hoop alleyne:
Sy meynen daer door t’ontkomen ghemeyne:
Maer ghy, Heere, door uw’ straffe niet kleyne
De sulcke doch verslaet.

Pause.

4   Ghy hebt getelt mijn vluchten vroeg en spaet:
In een flessche mijn tranen ghy ontfaet:
Mijn lijden, mijn benoutheyt ende smaet
Hebt ghy, Heer, opgeschreven.
Als ick u bidde, soo loopen end’ beven
Mijn vyanden, zijnde van u verdreven,
Dit ’s seker: want door u, O God verheven,
Sal ick wesen bevrijt.

5   Godts beloften roem ick breet ende wijdt,
Dies sal ick hem loven, zijnde verblijdt:
Want hy sal my geven na deser tijdt
Wat hy belooft waerachtigh.
Mijn hope staet op mijnen Godt almachtigh,
Ick vreese geen listen der menschen krachtigh:
Maer ick hebb’, Heer, mijn beloften eendrachtigh
V ghedaen met ootmoet.

6   Die sal ick betalen haest met der spoet,
End’ u prijsen, soo ghy weert zijt, Heer goet,
Om dat ghy my ghenadelick behoet
Voor den val sonder sterven.
Ghy bewaert my voor ’t schadelick verderven,
Dies wandel’ ick met dat volck uwer erven
Voor u, ja met hen dien ghy laet verwerven,
O Heer, u klaerheydt soet.

[p. 183]

[De Brune]

My op te slocken: ick hebb’ veel bestrijders:
O Alderhooghst, ick zal op u betrouwen,
⁺ Ten daegh als ick zal vreezen: ick zal prijzen
In God de Heer, zijn woord.

2   Ick steun op God: dies ick gheen vrees en hebb’.
Wat zou my ’t vleesch doen? zy verdraeyen steeds
Mijn woorden: alle haer gedachten, Heer,
Zijn tegen my ten quade:
⁺ Zij rotten t’saem, zy bergen zich, zy passen
Op mijne hielen, wachtend’ op mijn ziele.
’t Vry-gaen streckt haer tot onrecht. Velt de volck’ren,
In grimmigheid, ô God.
Pause.
⁺ 3   Ghy hebt mijn omme-zwerven op-getelt:
Leght mijne tranen in uw flessche wegh:
En zijn-ze niet in uw register-boeck?
Dan zullen mijn vyanden,
Ten daegh mijns roepens, zich te rugghe keeren.
Dit weet ick wel, dat God de Heer met my is.
⁺ Ick zal, in God, ’t woord prijzen: ick zal prijzen
Het woord, in God den Heer.

4   Ick stae op God: zoo dat ick niet en vrees.
Wat zoude my de mensche konnen doen?
⁺ O Heere, uw geloften zijn op my:
Ick zal u danck vergelden.
Want ghy hebt mijn ziel van den dood gereddet:
En oock niet mijne voeten voor aenstootingh’,
Om in het licht der levend’ steeds te wand’len,
Voor Godes aengezicht?

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6