Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Lvj. Psalm.

1   ONtfermt u mijns die nu benout ben seer,
Want ick ben schier half verslonden, ja meer,
Van den schalck die my beleghert, O Heer,
Die my steedts wilt bestrijden,
Mijn vyanden schenden my met verblijden:
Veel zijn daer my tegen aen allen zijden:
Maer als my, Heer, vreese quelt in mijn lijden,
Tot u sal ick dan gaen.

2   Ick sal Godt lof-sangen singen voortaen,
Van sijn beloft, en op hem sal ick staen,
Soo kan my niet doen vreesen noch verslaen
Wat de menschen voorstellen.
Mijn woorden al verkeeren dees’ ghesellen,
’t Voornaemste daer van datse t’samen rellen,
Is, hoe sy my plagen sullen end’ quellen
Met al haer sterckt end’ kracht.

[p. 181]

[De Brune]

⁺ Geweest. Godt die het hooren zal
Die zal haer plagen, als die daer
Van oude tijden zit, als richter. Sela!

10   Dewijle by hen geen verand’ringh
En is, en zy God niet en vreezen.
⁺ Hy slaet zijn hand aen zijn vreedzame:
En hy ontheylight zijn verbond.
Zijn mond die is heel boter-glad:
Maer daer is oorlogh in zijn herte.

⁺ 11   Zijn woorden die zijn al veel zachter,
Als oly: maer ’t zijn bloote zweerden.
Werpt uwe zorghe op den Heere:
Want hy is ’t die u onder-houdt.
Hy en zal nimmermeer toe-staen,
Als dat de vrome wanck’len zoude.

⁺ 12   Maer ghy, ô God, ghy zult de mannen,
Van bloed en van bedrogh, doen dalen,
Diep in den putte van verdervingh:
Zy zullen hare dagen niet
Verlenghen, tot de helft van dien:
Maer ick zal op u vast betrouwen.

+ 11

+ 12

+ 13

+ 14