Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LV. PSALM.

Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester, op Neginoth.

1   O God neemt mijn ghebed ter ooren:
Verberght u niet voor mijne smeeckingh:
Merckt op my, en wilt my verhooren.
Ick maeck misbaer in mijn geklagh,
En maeck getier, om ’s vyands roep:
Van wegen ’t perssen der godd’loozen.

⁺ 2   Want zy het onrecht op my schuyven,
En met een gramschap zy my haten.
⁺ Mijn hert in ’t binnenst van my smertet:
Doods-schricken over-vallen my:
Vrees-ende-bevingh komt my aen,
En sitteringh die over-deckt my.

⁺ 3   Zoo dat ick zeggh’; Oh dat my yemand
De vleughels van een duyve gave!

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 178]

[Datheen]

5   Ick soud’ my haest versien ter zijden,
End’ voor desen storm-wint my vrijden,
Tot dat hy waer voorby gegleden.
Maeckt, Heer, oneens haer tongen snel,
Verderftse, want van gewelt fel,
End’ van onrecht zijn vol haer steden.

6   Moetwilligh gewelt t’allen stonden,
Is binnen haer muyren gevonden,
Moeyt, arbeydt, end’ alsulcke wercken,
Onrecht end’ oock groote boosheydt,
Lieghen, bedrieghen, listigheydt,
Heerschen by hen, soo men kan mercken.

Pause.

7   Waer ’t dat mijn vyant, dien ick kende,
My vervolght, end’ my alsoo schende,
Of dat die my merck’lick benijden,
My benouden, ick soud voorwaer
Beter lijden oft hier of daer
Voor hen my berghen end’ hen mijden.

8   Maer ghy die alleen pleeght te wesen
Mijn gesel en vrient uytgelesen,
Die my waert lief end’ aengename,
End’ wist bovendien mijn sekreet,
Wy wandelden fijn met bescheet,
Ia gingen in Godts huys te same.

9   De Doot moets’ al haestelick halen,
End’ datse oock levende dalen
Ter hellen: want onrecht en schade
Woont onder dese boose rot:
Maer ick aenroepe mijnen Godt
Die my beschermt door sijn genade.

10   Des morgens vroeg voor den dag-rade,
’Smiddaghs end’ oock des avonts spade,
Bidd’ ick Godt, end’ hy sal my hooren:
End’ ick sal door hem zijn bevrijdt,
Van desen voor-gestelden strijdt,
End’ van hen al die my verstooren.

[p. 179]

[De Brune]

Ick zoude erghens henen vliegen:
Waer dat ick oock verblijven mocht’:
⁺ Ziet, ick zou verre suck’len heen,
En in de dorr’ woestijn vernachten. Sela!

4   Ick zoude haesten, dat ick mochte
Van dien drijf-wind, van storm, ontkomen.
Verslint-ze Heere, deylt haer tonghe:
⁺ Want ick zie, binnen in de stad,
Twist ende wrevel: dagh en nacht
Om-ringhen-z’ haer, op hare mueren:

5   In haer is onrecht ende moeyte:
Iae in haer is niet als verdervingh’,
En argh-list en bedriegherye. Pause.
⁺ En wijckt van hare strate niet:
Want ’t is geen vyand, die my hoont:
Ick zoude ’t andersins verdragen.

6   ’t En is oock niemand die my hatet,
Die tegen my zich heeft verheven:
Ick hadde my voor haer verborghen.
⁺ Maer ghy, ô mensche, zijt de man
Gelijck van mijne weerdigheid,
Mijn leyds-man, ende mijn bekende:

7   Daer wy in zoetigheid te zamen
Beraemden in den raed: wy gingen
Met eene schaer ten huyze Godes.
⁺ Dat doch de dood haer over-vall’,
Gelijck als een schuld-eyscher doet:
Dat zy ter helle levend’ dalen.

8   Want boosheid is in hare wooningh,
In ’t binnenst van hen. Ick zal roepen,
Tot God, en d’Heer zal my verlossen.
⁺ Des avonds, ’s morghens, ’s middaghs-tijd,
Zoo zal ick woelen met gheklagh:
En hy zal mijne stemme hooren.

9   Hy heeft mijn ziele nu in vrede
Van strijden teghen my verlosset.
Want zy zijn tegen my, met velen,

+ 5

+ 6

+ 7

+ 8

+ 9

+ 10

[p. 180]

[Datheen]

11   d’Onwanckelbare Godt genadigh,
Wiens ryck eeuwighlick blijft ghestadigh,
Salse straffen van haren sonden:
Want sy Godt niet en vreesen gaer,
Maer zijn verhardt, verstockt voorwaer,
In haer ergheyt end’ loose vonden.

12   Des schalcks handen staen met verlangen
Om sijnen vrient listigh te vanghen
Tegen ’t geen dat hy heeft gesworen:
Sijn woorden zijn als boter soet,
Nochtans neemt hy in sijn gemoet
Niet dan twist en onvrede voren.

13   Sijn woorden zijn soet t’allen tijden
Als Oly: maer nochtans sy snijden,
Als sweerden scherp zijnse gheraden.
Werpt uw’ sorgh op Godt, soo sal hy
V helpen, end’ niet dulden vry
Dat ghy met onrust wert beladen.

14   Ghy sult de boose, Heer almachtigh,
In den kuyl diep werpen seer krachtigh,
De bloetdorstige wreede honden,
Komen voorwaer tot der helft niet
Harer daghen, also men siet,
Maer ick hoop op Godt t’allen stonden.