Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Liiij. Psalm.

1   OCh Heer almachtigh, helpt doch my,
Door uwen Naem end’ sterckte krachtigh,
Neemt mijn saeck aen, weest mijns gedachtigh,
Laet uwe macht verschijnen my:
’t Gebedt dat ick nu doe, verhoort:
Wilt, Heer, neygen tot my u ooren,
Op dat ghy meught goedighlick hooren
De woorden die ick brenge voort.

2   Met een wreet herte, soo elck siet,
Komen my nu toe mijn vyanden,
Na mijn leven zijnse gestanden,
Sy hebben Godt voor ooghen niet:
Nochtans doet Godt my onderstant
Door hulp die hy my heeft bewesen,
Hy is by my in allen desen,
End’ onderhoudt my met sijn hant.

3   Hy is ’t die daer doet vallen swaer
Op mijn vyanden al sijn plagen:
Als sy van hem werden verslagen,

[p. 175]

[De Brune]

Die God niet aen en roepen, met ghebeden!
⁺ Daer wierden zy met vreeze gansch bevreest,
Daer geen vrees was.

4   Want God die heeft de beend’ren gansch verstroyt,
Des genen die u vast belegert hadde.
Ghy hebt-ze met beschaemtheid overtogen:
⁺ Want God die heeft haer met een tegenheid
Geheel verstroyt.

⁺ 5   Oh, dat de velerley behoudenis,
Van Israël, uyt Sion mochte komen!
Als God zijns volcks gevangen’ zal doen keeren,
Zal Iacob zich verheughen; Israël
Zal blijde zijn.

+ 5

+ 6

+ 6