Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

LIII. PSALM.

Davids onderwijzinge, voor den Opper-zanghmeester, op Machalath.

1   DE dwaes zeyt in zijn hert, Daer is geen God;
Zy maken ’t slim met grouw’len van verkeertheid.
Daer en is niemand die wat goeds is doende.
⁺ God die heeft uyt den hemel op den mensch
Om leegh gezien:

2   Op dat hy zagh, of yemand hadd’ verstand,
Of die God zocht: elck is te ruggh’ geweken:
⁺ Zy zijn t’saem stinckend’ en onnut geworden,
Daer en is niemand die yet goeds uyt-recht,
Oock zelfs niet een.

⁺ 3   En weten dan deez’ boosheid-doenders niet,
Die mijn volck eten, of zy brood op-aten,

+ 2

+ 3

+ 4

[p. 174]

[Datheen]

Die mijn arm volck als dat broot gantsch verteeren,
En altijt om t’aenroepen ’s Heeren Naem
Zijn onbequaem.

5   Sonder reden zijnse bevreest gaer seer:
Want Godt die breeckt aller vyanden beenen,
Dewijl dat hy die all’ veracht met eenen:
Ghy sult hen noch aendoen, O Syon teer,
Schand end’ oneer.

6   Och dat de hulp’ over Israel, Heer,
Quam uyt Syon, end’ dat Godt uyt verlangen
Wilde verlossen sijn arm volck gevangen,
Israel end’ Iacob souden in eer
Verblijt zijn seer.