Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Liij. Psalm.

1   DE dwaes die spreeckt in sijn herte seer quaet,
Daer is geen Godt, en hy verwoest mits desen,
Sijn leven gantsch door sijn grouwelick wesen,
Daer is niet een die met ’t woordt of de daet
Wat goedts begaet.

2   Godt des Hemels de werelt oversiet,
Ende bemerckt de menschen hier te lande,
Of daer een is dit met goeden verstande,
Om Godts goetheyt te soecken hem bevliet,
’t Welck niet geschiet.

3   Alles gemerckt, hy vint dats’ in ’t gemeen
Al afwijcken, end’ gaen op boose wegen,
Grouw’lick zijnse: ja tot quaet gantsch genegen,
Die wat goets werckt en is onder hen geen:
Ia niet tot een.

4   Zijn dan de boose soo dwaes al te saem,
Datse niet dan quaet doen sonder afkeeren?

[p. 173]

[De Brune]

Maer die op veelheid van zijn goed
Vertrouwen heeft gezet.

5   Hy was versterckt, door zijne schaden:
⁺ Maer ick zal in Gods huys,
Als eenen groen’ olijf-boom, wezen.
Ick stelle mijne hoop’
Op Godes goedertierenheid,
Voor eeuwigh, en altoos.

⁺ 6   Ick zal u loven en belijden,
In alle eeuwigheid:
Om dat ghy ’t hebt gedaen, ô Heere:
Ick wachte uwen naem,
Want die is vriendelick-en-goed,
Voor die ghy gunste draeght.

+ 6

+ 7