Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den L. Psalm.

1   GOdt, die der Goden Heer is, spreken sal,
End’ t’samen roepen dat gantsch aertsche dal,
Van den opganck tot den nederganck breet:
Vyt Zion komt Godt, die daer is bekleet,
Met heerlickheyt en schoonheyt hoogh gepresen,
Onse Godt komt die niet stille sal wesen.

2   Voor hem gaet een fel verslindende vyer,
Een groot onweder komt met hem tot hier,
Hy sal hemel end’ aerd’ aenspreken wel,
End’ sijn volck rechten, seggende seer snel:
Versaemt my mijn Heyl’gen die met vertrouwen
Offeren, end’ mijn verbondt onderhouwen.

3   End’ ghy Hemels sult melden overbreyt,
Godts des Rechters groote gerechtigheyt.
Hoort mijn volck, ick spreeck u aen in ’t gemeen,
Ick ben u Godt, daer is oock anders geen,
Ick sal u niet straffen om uw’ off’randen,
Die ick hebbe ge-eyscht van uwen handen.

4   Van u yet te nemen hebb’ ick geen noot,
Ossen noch Bocken, ’t zy kleyn ofte groot:

[p. 163]

[De Brune]

Maer God de Heer zal mijne ziel verlossen
Vyt ’s grafs geweld: want hy zal my opnemen. Sela!

6   En vreest niet als een mensche rijcke word,
Wanneer de eere van zijn huys vermeert:
Want in zijn sterven neemt hy gansch niet me’:
Zijn eer en daelt hem oock niet achter aen:
⁺ Hoewel hy in zijn leven zijne ziel
Wel-zegene, ende dat-men u oock prijst,
Om dat ghy u goed doet; zoo zal zy mede
Tot het geslachte van haer vaders komen:

7   Zy zullen ’t licht in eeuwigheid niet zien.
De mensche die in groote weerde is,
En welcke daer hy geen verstand en heeft,
Wort even, als de beesten, die vergaen.

+ 7