Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XLIX. PSALM.

Een Psalm voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.

1   HOort dit, ghy alle volcken luystert toe:
Ghy alle die de weereld hier bewoont,
Zoo wel die slecht, als die aenzienlick zijn,
De rijcken en de armen bey te zaem.
Mijn mond van vele wijsheid spreken zal.

[p. 160]

[Datheen]

Die hen verlaten op al haer groot goedt,
End’ daer op dragen eenen hooghen moedt,
Doch d’een broeder houdt d’ander niet in ’t leven,
Hy kan Godt niet tot een rantsoen-gelt geven.

3   Want dat rantsoen valt den mensche te swaer,
Hy kan geensins dat oplegghen voorwaer:
Al leeft hy langh sonder in ’t graf te gaen,
Noch moet hy sulcks alles laten aenstaen:
Dat de wijse sterven, men daegh’licks siet,
Even als de dwase met groot verdriet:
Haer goet daer na besitten end’ verswenden
Vreemde, die sy noyt sagen noch en kenden.

4   Doch is haren lust end’ haer spreken al,
Dat haer huys eeuwighlijck vast blijven sal,
End’ haer plaetsen die na hen zijn genaemt
Kindts kind’ren erven sullen onbeschaemt.
Maer ofse schoon hier hebben heerlickheyt,
Sy behouden die niet in eeuwigheyt:
Maer de pofhansen, geacht groot van staten,
Moeten als ’t vee daer van, end’ alles laten.

Pause.

5   Niet dan ydelheydt en is al haer doen,
Nochtans van haren kind’ren kloeck en koen
Wert dit gepresen steedts met grooten vliet,
Sy doen sulcks na, nochtans is ’t min dan niet.
Met hoopen varen sy ter hellen breet,
End’ werden doorknaeght van der doot seer wreet:
Maer die vroom zijn van herten end’ van sinnen,
Sullen heerschen, end’ de boos’ overwinnen.

6   Der boosen roem end’ stoutheydt sal vergaen,
In der hellen blijven sy steedts ghevaen.
Maer daer van sal my Godt bevrijden recht,

[p. 161]

[De Brune]

Mijns herts gepeis zal wezen vol verstands:
Ick zal mijn ooren tot een spreucke neygen,
Ick zal mijn scherpte op de harp ontsluyten.

⁺ 2   Waeromme zoud’ ick doch met vreeze zijn
In quade daghen, vol van ongeval,
Als ’t onrecht op de hielen my om-ringht?
Aengaend’ hen, die daer steunen op haer macht,
En roemen op de veelheid van haer goed.
De eene broeder zal den ander noyt
Verlossen konnen; noch en zal oock mede
Aen Gode zijn randzoeningh konnen geven.

⁺ 3   (Want ’t los-geld van haer ziele kost te veel,
En zal ophouden in der eeuwigheid)
Dat hy voortaen oock altoos leven zou,
En dat hy gheen verderf en zoude zien.
Want dat de wijze sterven, ziet hy wel:
Dat oock alzoo een ongestadigh-dwaes,
En d’onvernuftigh’ al te zaem om-komen,
En dat zij haer goed aen een ander laten.

⁺ 4   Haer innerlick gedacht en meyningh is,
Dat hare huyzen eeuw’lick zullen zijn.
Haer wooningh van geslachte tot geslacht:
De landen noemen zy nae haren naem.
Nochtans en blijft de mensche niet in eer:
Hy word gelijck de beesten die vergaen. Pause.
⁺ Deez’ haren wegh is eene dwaesheid van hen,
En haer nae-kommers, dien behaeght haer tale.

5   Men zet haer, als de schapen, in het graf:
De dood die zal-z’ af-weyden als het gras.
De ghene die oprecht van herten zijn,
Die heerschen over haer dien morgen-stond:
⁺ En ’t graf zal haer gedaente doen vergaen,
Elck uyt de wooningh, die hy voor zich heeft.

+ 2

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6

[p. 162]

[Datheen]

Om dat hy my neemt aen tot sijnen knecht.
Daerom en vreest niet als ghy siet of hoort,
Dat yemant rijck wert end’ getrocken voort,
Want stervende draeght hy met hem geen haven,
Sijn eere wert oock met hem niet begraven.

7   Sy troosten hen in desen overvloet,
End’ prijsen die, die maken goeden moet:
Maer sy moeten tot haer Vaders haest vlien,
Daerse Godts heerlickheyt niet sullen sien,
Summa, als een mensch komt tot heerlickheyt,
Soo wert hy door sijn onverstandigheyt
Den vee gelijck, grootlijcks tot sijner blamen,
Welckers ziel ende lijf vergaen te samen.