Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xlix. Psalm.

1   GHy menschen al, hoort en wilt doch verstaen,
Ghy volcken al, komt en treet hier voor aen,
Ghy gemeyn volck, oock die als heeren leeft,
Rijck, arm, end’ kranck, u tot hooren begeeft,
Wijsheydt sal u uytspreken de mont mijn,
End’ van verstandige reden vol zijn,
Goede spreucken hoor ick sonder vervelen,
Op mijn Harp wil ick groote dingen spelen.

2   Waerom sal ick my in angst soo verslaen,
Al ben ick nu omringht end’ oock gevaen
Van de boose die op my hebben acht,
Dat ick van hen tot niet werde gebracht?

[p. 159]

[De Brune]

In de stad jae onzes Godes.
God zal-z’ eeuwelick bevesten. Sela!

Pause.

⁺ 3   In ’t midden uwes tempels, Heer,
Ghedencken wy aen uw genaed’.
O God, ghelijck daer is uw naeme,
Zoo is uw roem, tot d’aerdrijcks eynden.
Vwe rechter-hand, ô Heer,
Is vol van gerechtigheid.
⁺ Dat hem Sions bergh verblijde;
Dat de docht’ren van Iehuda,
Om all’ uw oordeelen wille,
Vrolick-met-gejuygh-op-springen.

4   Gaet rondom Sion, om-ringht haer;
Telt haere torens; zet uw hert
Op haere vestingh, en beschouwet,
Met onderscheid, all’ haer paleyzen;
Op dat ghy ’t vertellen mocht,
Aen ’t gheslacht, dat volgen zal:
⁺ Want ziet, deze God is onze
God, voor eeuwigh en oneynd’lick.
Hy is ’t die ons (zonder scheyden)
Tot de dood toe zal geleyden.

+ 4

+ 5

+ 6