Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

[p. 156]

[Datheen]

Den xlviij. Psalm.

1   IN de heylige Stadt voorwaer,
Die Godt hem verkiest openbaer,
Is ’t dat hy steets ons wil bewijsen,
Sijn heerlijckheydt niet om volprijsen,
Zyon gelegen in ’t Noort,
Heeft onse Godt van nu voort,
Hem gheheylighet al vooren,
In een schoon lant uytverkoren,
Daer in alleen t’allen tijden,
Moet hem dat aerdtrijck verblijden.

2   In haer Palleys is Godt bekent
Een bewaerder tot in den ent:
Want de Koninghen spanden t’samen,
End’ gewapent tegen haer quamen.
Sy hebben Godts kracht gesien,
End’ waren verbaest mits dien:
Sy vloden met groot vertsagen,
Seer verschrickt zijnd’ en verslagen,
End’ hebben met angst en beven
Hen al in de vlucht begeven.

3   Een smert, gelijck des barens noot,
Heeftse bevangen kleyn en groot:
Gelijck als wann’ ghy met tempeesten
De schepen breeckt, minst met den meesten.
Wy hebben bevonden klaer,
Dat ons voorseyt was voorwaer,
Te weten, dat de woonstede
Des stercken Godts vol van vrede,
Is de plaetse daer met lusten
Onse Godt eeuwigh wil rusten.

Pause.

4   Hy heeft also gemaeckt voortaen,
Dats’ eeuwighlick wel sal bestaen:
Midden in u huys kan men, Heere,
Vwe jonste wel mercken seere: