Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den xlvij. Psalm.

1   ALle volck gemeyn
Slae de handen reyn
Met vreughde te saem,
En met sangh bequaem,
Prijst Godts Name goet
Met hert en gemoet:
Want hy is de Heer,
Dien wij vreesen seer:
Een Koningh is hy,
Die alsins toont vry
Sijn seer stercke kracht,
End’ sijn groote macht.

2   De Volcken ghestelt
Onder ons ghewelt,
Sullen wy haest sien
Die voor ons haer knien
Buyghen met ootmoet,
Vallend’ ons te voet.

[p. 153]

[De Brune]

Die zullen Godes stad verblyen,
Het heilighdom des Hooghstes wooningh:
⁺ God is in haer: zy zal niet wanck’len.
God zal-ze helpen, alzoo haest
De morgen-stond aen-breken zal.

3   De Heyd’nen raesden-ende-woelden,
De Koninck-rijcken zich beweeghden,
Hy hief zijn stem, de aerde smolt. Pause.
⁺ D’Heer der heyr-schaeren is met ons:
En Iacobs God is ons een hooghte. Sela!
Komt en aenschouwt des Heeren daden,
Die op de aerd’ verwoestingh maeckt;
⁺ Die d’oorlogh stilt, tot ’t aerdrijcks eynd’:

4   Die daer den boghe breeckt in stucken,
En die de spietse houwt in eynden:
Die wagens met het vier verbrand.
Laet af, en weet, dat ick God ben.
Ick zal verhooght zijn, by de Heydens:
Ick zal verhooght zijn op de aerde.
⁺ D’Heer der heyr-schaeren is met ons.
En Iacobs God is ons een burght. Sela!

+ 3

+ 4

+ 5

+ 6