Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

XLVI. PSALM.

Een lied, op Alamoth: voor den Opper-zanghmeester, onder de kinderen van Korah.

1   GOd is ons een toe-vlucht en sterckte:
Hy is zeer-krachtelick bevonden,
Een hulp in druck-en-bangigheid.
Zoo dat wy niet bevreest en zijn,
Al wisseld’ oock de aerd’ haer plaetse.
En dat de bergen zich verzette’n,
⁺ In ’t hert der zeen. Haer wat’ren laet
Vry bruyssen, ende zijn beroert.

2   Laet bergen beven-ende-dav’ren,
Door het verheffen van de zelve. Sela!
De beexkens van de groot’ rivier,
Pause.

+ 2

[p. 152]

[Datheen]

4   In sulcke stormen ende baren,
Is met ons de Heer der heyrscharen,
Godt Iacobs is ons een borcht vast,
Teghen ghewelt end’ overlast.
Komt doch al, wilt sien end’ bemercken
Onses Godts groote wonder-wercken,
Die hy hier op der aerden doet,
Na sijne groote wijsheyt goet.

5   Hy heeft over d’aerdrijck in ’t breede,
Gestilt de oorlogen seer wreede,
Lancen, Bogen heeft hy in ’t lant
Vernielt, end’ de wagens verbrant.
Weest stil (spreeckt hy) zijt doch ghedachtigh
Mijner grooter sterckheyt seer machtigh,
Ick ben de Godt seer hoogh gheacht
Boven aller menschen gheslacht.

6   Kortelick, de Godt der heyrscharen,
Is met ons in stormen end’ baren,
Godt Iacobs is ons een borcht vast,
Teghen ghewelt end’ overlast.